পৃষ্ঠা:ৰহঘৰা-দণ্ডিনাথ কলিতা.pdf/৭৭

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৫
চতুৰ্থঃ সৰ্গঃ

ফটা জোতা যথা। সমস্ত জগৎ আজি
হ’ল বশীভূত, চাহৰ মহিমা দেখি,
বশ যথা নব য়ুবা নব গৃহিণীৰ,
টেলেকা নয়ন দেখি ভ্ৰুকুটি-ভয়ত।
 অন্ত হল মহাকাব্য চাহৰ কাহিনী;
নাই আৰু উপদেশ কাৰো প্ৰয়োজন।
বহাঁ বাণি, সাজু হই সহচৰ-সতে,
পাৰিষদ-সহ এলিজাবেথ যিমতে;
কৰাঁ সেৱা ভাগে ভাগে স্বৰ্গীয় সুধাৰ,
শৰাধৰ অন্ত হলে কল মাহ যথা॥
তাৰ পিচে, তামোল-ধপাত খাই, মুখ
শুদ্ধ কৰি, ওলোৱা সত্বৰে, একে চাবে
এই মোৰ ভবনৰ পৰা। হেতু তাৰ
সোধা যদি আছে বহুতৰ;—প্ৰথমতে
“জন্তুবিদ্যা মহাৰ্ণবে” পাই, “যাদুঘৰ”
পেলাব ভৰাই, ধৰি নি তোমাৰ যত
সহচৰ-দল, যিৰূপ ভৰাই থয়।
গুপ্ত প্ৰণয়ীক চন্দুকত প্ৰেমিকা
সতীয়ে যেতিয়া প্ৰবাসী পতি হয়
উপগত। নহয় অকল সেয়ে। মাৰে
যদি ইন্দুৰক প্লেগৰ ডাক্তৰে, বৰ
পেট দাঙিব নোৱাৰি, মিলিব দুৰ্দ্দশা
ঘোৰ গণেশ বাপুৰ; নোৱাৰিম ময়ো
দেবি, বোকোচাত লব। নেদেখোঁ তোমাৰো