এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
চাহ ৰহস্যম্।
( আদৰ্শেনামিতাক্ষৰছন্দসা লিখিতং মহাকাব্যম্।
প্ৰথমঃ সৰ্গঃ।
ৰসিৰু ৰঙাই কাই ফেহুজালি শুনি
চমকি দুচকু মেলি, খেপিয়াই চাই,
নাপাই পাটীত গম উষা গাভৰুৰ,
কোনোবাই নিলে বুলি যেতিয়া লণ্ঠন
লই বিচাৰি ওলায়, তেতিয়া মনুৰ
যত কলা-অৱতাৰ, এৰি সুকোমল
পাটী লয় যাৰ নাম; আক’উ ঘৰ্ম্মাক্ত
দেহে ক'লা-মলা হ’ই কেহৰাজ-বটা।
বথা আহি ‘অফিচাৰ ঢোকে ঢেকে
ধৰে যাক পিঠা-সমম্বিতে, দিনটোৰ দুখ
লাজ কাতি কৰি থই, বৃকোদৰ বীৰে
যথা পিঠা-অন্ন ক্ষীৰ, নকৰি কেৰেপ
বকাসুৰ নৃপতিৰ বাঘ-ঢকালই;-
সেই চাহ সুধা-সম পাৰ্থিব দ্ৰব্যৰ
খুজিছোঁ কাহিনী গাব তাল-লয় সতে।
কৃপা কৰি আহাঁ বগী গায়ননী আই,
লই সেই বীণখনি কৌটিকলীয়া,
পাভটি চাঙ্গৰ পৰা ভোজন অন্তত।
যদিহে ছিগিছে তাঁৰ জোৰাবা আপুনি।
ৰিহাৰ আগৰ পৰা দহি ছিঙি লই;
গুচাম আলান্ধু মই “পীয়েৰ্ চ’পেৰে।”
