পৃষ্ঠা:ৰহঘৰা-দণ্ডিনাথ কলিতা.pdf/৩৭

২৫

ধনীৰামৰ ধন।

 ঘৈণীৰ মাথোন এখনি বস্ত্ৰ
 বেছি কৰিলেই হব নষ্ট,
কিয়নো এখন বস্তুহে হেনো সতীয়ে পিন্ধিব পায়;
অলঙ্কাৰ-পাতি পিন্ধা তিৰুতাত সমূলি সঁজাত নাই।
 এনেকৈ গ’লত এটা বছৰ,
 ধনীৰ চিন্তনি বাঢ়িল বৰ,
কিয়নো পুত্ৰ নামেৰে এটি আকৌ বাঢ়িল লগ;
বিয়া কৰায়েই ডেকা ধনীয়ে খালে বিষম ঠগ।
 ভাবোঁতে ভাবোঁতে ৰাতিটো গ’ল,
 পেটৰ ভোকো নোহোৱা হ’ল,
দিনত খালে গধূলিলৈ একোকে নোৱাৰে খাব;
ভাবিলে ধনীয়ে :—আজিপৰা এসাজেই এদিন যাব।”
 গলত এনেকৈ কিছুমান দিন,
 ধনীৰ ভোকো হলহি ক্ষীণ,
সাদিনৰ মূৰত শুদা ভাতৰ এসাজ খোৱা হ’ল;
ছদিনৰ খৰচ চাৰি অনা জমাৰ ঘৰত ৰ’ল।
 এদিন ধনীয়ে পাটীত পৰি,
 ভাবিলে বহুত সময় ধৰি,—
“ইমান খৰচ কৰিব লাগিলে তেনেই উদং হ’ব;
তাতে ইমান অধিক ভোজন পেটে কেনেকৈ সব।”
 পাগুলি পাগুলি অৰ্থনীতি,
 কৰিলে ঠিক সোণালী ৰীতি,—
সাদিন গুচাই পষৰ মূৰত কৰিব খোৱাৰ কাল;
তাৰ পিচত একবেলিয়েই উপবাসেই ভাল।