পৃষ্ঠা:ৰহঘৰা-দণ্ডিনাথ কলিতা.pdf/৩২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২০
ৰহঘৰা।

নাকটো দেখিলে  আটায়ে বোলে,
 কচাৰি ৰজাৰ বংশ।
মৰাপাট যেন  চুলি-তাৰেৰে
 ঢাকা গোটেইটো মূৰ;
শুকুলা ডাঢ়ি  গোঁফেৰে সৈতে
 মুখ হৈছিল পূৰ।
ঢোল পেট, কুঁজা পিঠি,
 ধেনুভিৰীয়া ঠেং;
খোজ কাঢ়োঁতে  চোৱা যদি
 সাইলাস ভেকুলী বেং।
দাঁতৰ কথাটো  নিজে নিজেই
 গমি পিটিকি চোৱা,
লোকৰ ঘৰত  তামোল নাখায়,
 তাতে প্ৰমাণ লোৱাঁ।
বয়সৰ কথাত  মুখ নবজাই
 ‘চুপে থকাই ভাল;
কিয়নো তাৰ  কথা ওলালেই
 লাগিব খৰিয়াল।–
চকুচৰহা ৰাইজে কয়,
 ষাঠি বছৰ বুলি;
প্ৰমাণ দিয়ে  আঙ্গুলী টোঁৱাই
 দেখুৱাই মূৰৰ চুলি।
ভদোৰ কথা  মানিলে মুঠেই
 দিছে ত্ৰিচত ভৰি;