পৃষ্ঠা:ৰহঘৰা-দণ্ডিনাথ কলিতা.pdf/২১

৯

কবিৰ প্ৰেম।

---

ৰাইজৰ গালি খাই পলাবৰ ঠাই নাই
 কল্পনা কোমল শয্যা হ’ল কাঁইটনি।
কি কম প্ৰিয়াৰ কথা!  শুনিলে লগাবা লেঠা,
 চাওঁ বুলি সকলোৱে নতুন বোৱাৰী;
এবাৰ দৰ্শন পালে  নাতৰিবা কোনো কালে,
 ৰ’বা চাই একেৰাহে আপোন পাহৰি।
ৰূপত নিজেই কালী,  থিয় হলে ধৰে চানি
 ৰঞ্জিত তাম্বুলৰাগে সুদীৰ্ঘ দশন,
কেশ মাধবীৰ কুঞ্জ,  ভ্ৰমে তাত প্ৰাণীপুঞ্জ,
 স্বভাৰ-কটাক্ষ-ভৰা ৰক্তিম নয়ন।
সৰৰ নাকৰ চিন হলে নাক-ফুল হীন,
 বিশাল অধৰ যথা বাও খৰাহিৰ;
নিন্দি কদলীৰ মূল মধ্যদেশ অতি স্থূল,
 প্ৰথম সুজন এয়ে সম্ভৱ বিধিৰ।
কি দিম শিক্ষাৰ নাম!-  নিচিনে ঘৰুৱা কাম,
 চিনে মাত্ৰ গৃহ-কোণ, শয়ন-মন্দিৰ;
পিকেৰে বোলায় বাৰ,  মলিয়ে ভূষণ গাৰ,
 বচন গৰ্দ্দভ-নাদ কিম্বা হস্তিনীৰ।
কবিতা হীৰক-দ্যুতি,  প্ৰকাশি বঢ়াব জ্যোতি,
 বুলি তেও মনে মনে আছিলোঁ সুস্থিৰ;
“শত্ৰু ভাৰ্য্যা ৰূপৱতী”—  শাস্ত্ৰৰ বচন মাতি,
 মাৰিছিলোঁ। মুখ আৰু গঞ্জনাকাৰীৰ।
কিন্তু কবিতাৰ চিন  পোৱা হল সুকঠিন,
 নিজ মই অনুৰোধ কৰিলোঁ এবাৰ।