এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৯৪
ৰহঘৰা।
চালৰ মোনাটো বুকৰ তলত ৰঙতে আছে নাচি,
সেই কাৰণে বিষাদ খেদাই লোৱাঁ হৰিষ বাছি।
কিয়নো তেওঁক আটায়ে জানে,
আটায়ে তেওঁৰ প্ৰভুত্ব মানে,
তেওঁৰে আল ধৰোঁ বুলিয়েই চোৰেও কৰে চুৰ,
মহাদেৱেও ঘোঁটা খাই তেওঁকে কৰে জুৰ।
তেওঁৰে তাপত এৰে মান,
লাজ-কাজলৈ নকৰে কাণ,
কিয়নো তেওঁ চাউল সিজোৱা যদিও দুসাজ ধৰে;
তথাপি গা তেওঁৰ উৎপাতত পুৱাতে ৰাইজাই কৰে।
আবেলি হলে ককাল সৰু,
উপায় নাপাই বেচা গৈ গৰু,
নহলে হেকটি হামি মাৰি পানী-গামোছা বান্ধি,
কৰা পাটীৰে দ্বন্দ্ব সমাস নাইবা স্বৰসন্ধি।
পেটটো লগত থাকোঁতে এনে,
অসন্তোষ প্ৰকাশ কৰিব কোনে?
যেতিয়া আহি চকুৰ আগত মিঠৈ লাড়ুৱে হাঁহে ,
লগতে যদি ধৰে উজান কলিৰ অমৃত চাহে।
কিন্তু কখা ৰাখিবা মনত,
মাত্ৰা বাঢ়িলে বিপদ মহৎ,
ঘিউ খাওঁতে অগ্নি দেৱৰো dyspepsia [১] হ’ল;
‘অপৰশ্য কা কথা” কথাটো ক'বলৈ ৰ'ল।
- ↑ dyspepsia-ডিস্পেপ্চিয়া—অগ্নিমান্দ্য।
