পৃষ্ঠা:হৃদয়ৰ অৰণ্যত.pdf/৭

নব্বৈৰ কবিতা

আজি কবিৰ বুকুত নুফুলে কবিতা
কলম নিগৰি তেজৰ টোপাল
থিতাতে চেকুৰা বান্ধে।
শান্ত স্বচ্চ মন-মানসত
কোনে বাৰে বাৰে শিল-দলিয়ায়?
অশান্ত বৃত্ত বিস্তৃত মাথো
হিয়া দাপোণত দুপাৰৰ শোভা
হঠাতে হেৰাই যায়।
চৌদিশে আজি জীৱন জ্বলিছে
আৰ্ত্তিৰ হাহাকাৰ।
কান তাল মৰা বিস্ফোৰণত
চমকি উঠিল গৰ্ভৰ ভ্ৰূণ
কম্পিতপ্ৰান উৰি গুছি গ’ল
চোতালৰ পাৰ জুৰি।
বাৰুদৰ ধোঁৱা মৰাশৰ গোন্ধ
আকাশ বতাহ প্ৰদূষিত আজি
লাছখানাত নোৱাৰি আঁকিব
কবিতাৰ আল্পনা।
মানুহৰ আজি কোনো দাম নাই
মৃত্যুৰ বাবে চকুপানী নাই
জীৱনৰ সুৰ ছন্দ হেৰাল
প্ৰেম বিশ্বাসৰ ভঙা দলঙত
বিপন্ন সময়, বিপন্ন স্বদেশ;