তোমাৰ তিৰোতাজনীক চাবা। শেষত এখন ডাঙৰ আৰ্চিত তোমাৰ মুখখন চাবা। হব প্ৰভু। মই গলো। ডাইনাপালীঃ ওজা
নন্দ ঘৰ পোৱাৰ লগে লগে ল’ৰা-ছোৱালীবোৰে চিঞৰ বাখৰ লগাতে পিতা মিঠাই আনিছ। পিতাই পেটলুং আনিছ। পিতাই কিতাপ আনিছ। ডাইনাপালী : সি বিৰক্ত হ’ল। পাখীটো কাষতলিত লৈ সি দেখে অতি আচৰিত। ওজা
- তাৰ মৰমৰ ল'ৰা-ছোৱালীবোৰ আচলতে মানুহ নহয়,
কোনোৱাতো কুকুৰৰ পোৱালী, কোনোবাতোমেকুৰীৰ পোৱালী, কোনোটো শিয়ালৰ পোৱালী। ডাইনাপালীঃ এনেতে তাৰ ঘৈনীয়েক দৌৰি আহিল। ও মোৰ কাৰণে চোলা চাদৰ আনিছে? এইকেইদিন ক’ত আছিল?
- পাখীটো লৈ নন্দই ঘৈনীয়েকৰ ফালে চালে। কিন্তু কি
আচৰিত। এইজনীটো মানুহ নহয়। ওজা ডাইনাপালী ঃ
এইটো দেখোন ধেকুৰনী কুকুৰ। সি দৌৰি ঘৰৰ ভিতৰলৈ গ’ল। আৰ্চিৰ সন্মুখত ঠিয় হৈ ওজা
নন্দই পাখীটো কাশতলিত লৈ নিজৰ মুখখন চালে কিন্তু কি আচৰিত ডাইনাপালী : সি দেখা পালে সিও মানুহ নহয়। তাৰ মুখখনবান্দৰৰ মুখ। সি এটা মলুৱা বান্দৰ। সি তেতিয়া বুজি পালে সন্যাসীয়ে বাৰে বাৰে কিয় তাক মানুহ হবলৈ আশীৰ্বাদ দিছিল। হাহিৰ টোপোলা- ৮২
