হস্তাক্ষৰৰ সাধাৰণ দোষ আৰু
প্ৰতিকাৰ
হস্তাক্ষৰ লিখা এটা অনুকৰণ কাৰ্য্য। অনুকৰণত বিশেষ পৰ্য্যবেক্ষণ নহলে
ভুল হোৱাটো স্বাভাবিক। অনুকৰণ কৰি লিখিলে আখৰ, ধুনীয়া হয়।
এজন ছাত্ৰই তেওঁৰ পঢ়া কোঠাত চাৰ্ট এখন কৰি ৰাষ্ট্ৰীয় সঙ্গীতটো লিখি থৈছিল। ধুনীয়া আখৰ। আখৰ কেইটাত মোৰ চকু নিবদ্ধ হল। বজাৰত তেনে চাৰ্ট দেখা মনত নপৰে।
ছাত্ৰজনক সোধাত তেওঁ সেইখন ডাঙৰ আখৰেৰে ছপা কৰা কিতাপ এখনৰ পৰা অনুকৰণ কৰি লিখা বুলি কলে। এনে ধুনীয়াকৈ লিখিছে চালে ছপা কৰা যেন লাগে। অনুকৰণ কৰি লিখা বাবে আখৰকিটাৰ শুদ্ধ আকৃতিয়ে ধুনীয়া দেখাইছিল।
শুদ্ধ আখৰৰ আকৃতি মনত ৰাখিবলৈ হলে স্মৃতি শক্তিৰো আৱশ্যক। অন্ধ স্কুল বিলাকত ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকলক “ব্ৰেইলী” পদ্ধতিৰে আখৰৰ জ্ঞান দিয়া হয়। ব্ৰেইলী কিছুমান ওখ ওখ আখৰ। অন্ধ ছাত্ৰ-ছাত্ৰী সকলে হাতেৰে স্পৰ্শ কৰি আখৰবোৰৰ আকৃতি মনত ৰাখে। আমি সদায় দেখি থকা আখৰবোৰকে লিখোতে ভুল কৰোঁ। কাৰণ পৰ্যবেক্ষণৰ অভাৱ।
আখৰ লিখোতে সাধাৰণতে তলত দিয়া দোষবোৰ দেখা যায়।
ৰুল টনাৰ ভুলৰ বাবেও আখৰ বেয়া হব পাৰে। ৰুল মাৰিডাল আৰু টনা
