পৃষ্ঠা:সৰাপাত.pdf/১৪

সৰাপাত

অশান্ত হৈ পৰে শান্ত উৰ্মিমালা। সাগৰিকা তোমাৰ বাবে পাগল কলেজৰ প্ৰেমিক ডেকাবোৰ, তোমাৰ অভিমানৰ পুখুৰীত স্নান কৰিব খোজে, আৰু উৰুৱাই দিব খোজে তোমাৰ হৃদয় দলিচাত স্বচ্চ প্ৰেমৰ শুক্ল পতাকা। সাগৰিকা মই জ্ঞাত তোমাৰ চিত বাৰ্তাবোৰ, মোৰ কবিতাই আকাশ লংঘিব পাৰে, ৰক্ত হৈ সোমাব পাৰে নিৰ্বলী হৃদয়ত, অৱস্থান কৰিব পাৰে সুউচ্চ হিমালয়ৰ শুকলা টিঙত, কিন্তু আজিও ব্যৰ্থ মই তোমাৰ শিলাময় হৃদয়ৰ আৱৰণ ভঙাত ৷সাগৰিকা মোৰ শব্দ চন্দৰ অযুত কবিতা তোমাৰ তেজত নহয় বন্দী, মাথোঁ বতাহৰ দৰে চুই যায় তোমাৰ চৰণ আচম্বিতে। সাগৰিকা তোমাৰ লাহৰী খোজত স্বপ্ন জাগৰিত মোৰ মায়াবী নিদ্ৰাত। আৰু তোমাৰ ঘন কলা চুলিত

স্তব্ধ হয় ব্ৰত মোৰ দৰে পাগল জোৱানৰ। তোমাৰ লিহিৰি আঙুলিত জেতুকাৰ বোল নাই, শুভ্ৰ দুগালত নাই চঞ্চলতাৰ চিন, অসীমত বিৰাজ তোমাৰ মোহময় শৰীৰে আৱিৰ সানিছেহি আজি যৌৱনৰ ঢোলত। সাগৰিকা মই প্ৰেম পূজাৰী হৃদয় থাপনাত মোৰ মূৰ্তি তোমাৰ আলিংগন কৰিছোঁ জোঙা অস্ত্ৰৰ ঢাৰেৰে। সাগৰিকা তোমাৰ প্ৰেমত মই নিৰ্বিকাৰ, জীৱনৰ প্ৰতিটো ছন্দে ছন্দে থাকিবা মোৰ সমন্ধিতে, যন্ত্ৰনাৰ জীয়া মন্ত্ৰ বুকুত লৈ সৰ্বকাল নিতে। তুমি নহ’বা সাগৰিকা প্ৰেমৰ হিংস্ৰ যোদ্ধা, নিদিবা পথাৰত ৰণৰ সংকেত বৰটোপ, হিলৈৰ ধ্বনি, মই যে নহয় শত্ৰু তোমাৰ আতংকত চুৰমাৰ হ’বলৈ। মোৰ অস্ত্ৰ প্ৰেম শাস্ত্ৰ। প্ৰেমেৰেই কৰিম বশ তোমাৰ ক্ষুদ্ৰ হৃদয়।

পৃষ্ঠা/০৮