সাগৰিকা
তুমি সঁচাকৈয়ে বৰ ধুনীয়া,
তোমাৰ ৰূপ আৰু যৌৱনৰ ছবি
আঁকিব নোৱাৰোঁ মই
মোৰ স্বপ্ননীল কবিতাৰ বুকুত।
তোমাৰ মিচিকিয়া হাঁহিত
ভাহি উঠে নিশাৰ
স্নিগ্ধ জোনাকৰ সেমেকা পোহৰ,
আৰু মোৰ ক্ষুব্ধ হৃদয়
হৈ পৰে মুগ্ধ
তোমাৰ কণ্ঠৰ হেজাৰ লহৰত।
সাগৰিকা
মই প্ৰেমিক তোমাৰ
সংগ্ৰামী জীৱনত
নিষ্ঠুৰভাৱে মাগিছো মই
প্ৰেমৰ ভিক্ষা
জীৱন ব্যৰ্থৰ ভয়ত।
|
|
|
জানা সাগৰিকা
তোমাৰ সেই নিমজ গালত
মই সানি দিব খোজোঁ
ফুলৰ ৰহন,
আৰু যৌৱনে ভৰা দেহত তোমাৰ
আঁকি দিব খোজো
প্ৰেমৰ চাপ।
সাগৰিকা
তুমি নকৰিবা বহিঃস্কাৰ
মোৰ ক্লান্ত হৃদয়ক,
মই যে এতিয়াও মগ্ন
তোমাৰ হৃদয়ৰ গভীৰতাত।
তুমি চশমাযোৰ পিন্ধিলে
জানা সাগৰিকা,
ৰঙীন হৈ পৰা এই বিশ্ব জননীত,
আৰু তোমাৰ দ’ ওঁঠত
হাঁহি বিৰিঙিলে
সাত সাগৰতো যেন
|
