পৃষ্ঠা:স্ত্ৰী-পৰ্ব্ব.djvu/১৩১

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২১
নাৰী পৰ্ব্ব।

বাদ্য ভণ্ড বাৱে প্ৰজা অশেষ বিশেষ।
শুভক্ষণে ভৈলা ৰাজা নগৰে প্ৰবেশ॥
ৰাজ্যে ৰাজা ভৈল যুধিষ্ঠিৰ মহাশয়।
প্ৰজাগণে আনন্দে কৰয় জয় জয়॥
এহি মানে নাৰী পৰ্ব্ব ভৈল সমাপতি।
ৰচিলো পয়াৰ চন্দ দীন হীন মতি॥
ভাৰতৰ নাৰীপৰ্ব্ব অমৃততো সাৰ।
পূৰ্ব্বে ব্যাস মুনি আক কৰিলা প্ৰচাৰ॥
ইহাক শুনিলে মহা পাপ যাই নাশ।
গুচিব দুৰ্গতি হোৱে বৈকুণ্ঠত বাস॥
বোলো কৰযোৰে মই শুনা সৰ্ব্বজন।
অতি মূৰ্খ মতি মোৰ, নাজানো কথন॥
নজানো শাস্ত্ৰৰ তত্ব নহওঁ পণ্ডিত।
তথাপি কৰিলো মই পদ বিৰচিত॥
মোৰ পদ বুলি কেহো নিন্দা নকৰিবা।
হৰি কথা বুলি সাধুজনে আদৰিবা॥
নমো নমো পৰম পুৰুষ নাৰায়ণ।
অখিল ব্ৰহ্মাণ্ড স্বামী দেৱ নিৰঞ্জন॥
তুমি ইন্দ্ৰ তুমি সূৰ্য্য তুমি বৈশ্বানৰ।
আকাশ পাটাল তুমি পৰ্ব্বত সাগৰ॥
তুমি সৰ্ব্ব বিশ্বব্যাপী জগত কাৰণ।
তোমাৰ চৰণে মই পশিলো শৰণ॥

১১