পৃষ্ঠা:স্তুতি মালা.pdf/৫১

৩৭

স্তুতিমালা

 

তুমিও সিদৰে মৰষিও দেৱ
 মোৰ অপৰাধ যত॥

——o——

বিশ্বৰূপ বন্দন।

তযু দেহে দেখোঁ প্ৰভু  বিশ্বৰ স্বৰূপ
 আছে ব্ৰহ্মা তোমাৰ নাভিত;
দিব্য ঋষী যত মান  সৰ্প আদি জীৱ
 তোমাতেই দেখোঁ প্ৰকাশিত।
বিশ্বেশ্বৰ বিশ্বৰূপ  অনন্ত অপাৰ
 আদি অন্ত মধ্য তাৰ নাই;
নেত্ৰ-মুখ-উদৰৰ  সীমা সংখ্যা হীন
 তোমাতেই দেখোঁ সৰ্ব্ব ঠাই।
গদাচক্ৰ হাতে ধৰা  কিৰীটি শীত
 দীপ্তি কৰি আছে চাৰি পাশ;
তেজে অগ্নি সূৰ্য্য প্ৰায়  চোৱা অসম্ভৱ
 এইমতে তোমাৰ প্ৰকাশ।
অক্ষৰ পৰম ব্ৰহ্ম  বিশ্বৰ আশ্ৰয়
 মুমুক্ষুৱে পায় দৰশন;
অব্যয় পুৰুষ তুমি  ধৰ্ম্মৰ ৰক্ষক
 তুমি দেৱ নিত্য সনাতন।
আদি অন্ত মধ্য হীন  সৰ্ব্বশক্তিময়
 দুই চক্ষু সূৰ্য্য শশধৰ;