শোক৷কুল কৰি তুলিলে। শেষত তেওঁৰ মুখৰ পৰা আপোনা
আপোনি এফাকি শ্লোক ওলাই আহিল। এই শ্লোকৰ ছন্দেৰেই
(অনুষ্টুপীয়া) ৰামায়ণ ৰচিত হয়। এয়ে ৰামায়ণ ৰচনাৰ ইতিবৃত্ত।
শ্লোকটি এই :– মা নিষাদ প্ৰতিষ্ঠাত্বমগমঃ সাশ্বতীঃ সমাঃ।
যৎ ক্ৰৌঞ্চ মিথুনাদেকং ন্যবধীঃ কামমোহিতম্॥
শিশু চৰিত্ৰ গঠনত ৰামায়ণ মহাভাৰতৰ শিক্ষাঃ—
দুয়োখন কাৰ্য্যৰ বহুনায়ক নায়িকা আৰু ঘটনাৰ পৰা পিতৃ-মাতৃ ভক্তি, গুৰু ভক্তি, স্বামী ভক্তি, ভ্ৰাতৃ ভক্তি, ভ্ৰাতৃ প্ৰেম, ভ্ৰাতৃ-স্নেহ, দাম্পত্য স্নেহ, ন্যায় আৰু ধৰ্ম্মৰ জয়, অন্যায় আৰু অধৰ্ম্মৰ পৰাজয়, দেশ আৰু ৰাইজৰ সেৱা, ৰজাৰ প্ৰজা বাৎসল্য ইত্যাদি ইত্যাদি শিক্ষা পোৱা যায়। এইবিলাক আদৰ্শই শিশু সকলৰ চৰিত্ৰ নিশ্চয় গঢ়ি তুলিব।
⸻
নৰনাৰায়ণৰ ৰাজসভা।
সেওহৈ =বশ হৈ, তলতীয়া হৈ। বিগ্ৰহ =যুদ্ধ, (দেৱতাৰ মূৰ্ত্তিও হয়)। হিতকৰ =হিত কৰে যি (উপপদ সমাস ); মঙ্গলজনক, উপকাৰী। পদূলি = পদধূলি—ঘৰলৈ সোমাওঁতে বাটৰ য'ত ভৰিৰাধূলি ৰয়; নঙলা মুখ, অনাটন=নটা নে৷জোৰা, অভাৱ। অভিপ্ৰায় = ইচ্ছা, মনৰ অভিলাষ। স্বৰ্গদেৱ=স্বৰ্গৰ দেৱতা অৰ্থাৎ ইন্দ্ৰবংশী আহোম ৰজাসকলক কৰা সম্বোধন। সমসাময়িক =একে সময়ৰ ( সম—সময়+ঞ্চিক্ )। চৰ্চ্চা = অভ্যাস, আলোচনা। ভট্টাচাৰ্য্য=ভট্ট+আচৰ্য্য; দাৰ্শনিক পণ্ডিত, বেদৰ অধ্যাপক, ব্ৰাহ্মণৰ এটা উপাধি। পুৰুষোত্তম =পুৰুষ † উত্তম; পুৰুষৰ ভ়িত্তৰত উত্তম ( ৬ষ্ঠী তৎ )। বিদ্যাবাগীশ=বিদ্যা—বাক্+ঈশ; বহু শাস্ত্ৰ জন৷ ডাঙৰ পণ্ডিতৰ উপাধি।