চেহেৰাটো মনত ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰি থাকিল।
নহ’লে, তেওঁৰ ঘৰতে থাকি তেওঁকে চিনিব নোৱাৰিলে কি যে হ’ব!
অৱশ্যে, বায়েকে কোৱামতে, ফটোত দেখাতকৈ মানুহজন শকত।
তথাপিও, মুখৰ গঠনটো মোটামুটি একেই হৈ থাকিব চাগে।
বাৰু, সেইবোৰ কথা সময়ত দেখা যাব। কিন্তু, মোৰ আচৰিত লাগিছে। এইবাবেহে যে শহুৰেকৰ ঘৰৰ সামান্য এটা ফোনকলৰ ভিত্তিতেই কাহানিও নেদেখা খুলশালীজনৰ বাবে তেওঁ ঘৰৰ চাবি-কাঠিও এৰি থৈ গৈছে!
কি বিশ্বাস! কি আন্তৰিকতা! কি আতিথ্যৰ ভাব!
“আমাৰ মানুহবোৰ এনেকুৱাই, ছাৰ! মৰম, আন্তৰিকতা বহুত বেছি।
আন মানুহৰ দৰে নহয়। এতিয়া, দেখিলেই নহয়!”
লিম্বুৰ দাবীটোত, দেখিছোঁ, সত্যতা আছে।
আৰু, বায়েক মানেও গাঁও সম্পৰ্কীয় বায়েকহে, সহোদৰতো নহয়।
ইয়াৰ পিছতো! আচৰিত! তাৰিফ কৰিবলৈ ভাষাই বিচাৰি নাপাওঁ।
বাৰু, এইবোৰ কথা ইমানতে বাদ। আমাৰ পৰৱৰ্তী প্লেন বনাব লাগে।
সুনিতা দিদিৰ আশ্বাস, ভিনিহীয়েক আহি পালেই চিন্তা নাথাকিব।
কথাটো হয়ো। সেইদিনা সন্ধিয়াই ঘপঘপকৈ ভিতৰলৈ সোমাই অহা হৃষ্টপুষ্ট মানুহজনেই ভিনিহীয়েক বুলি বুজি পাবলৈ আমাৰ অসুবিধা নহ’ল।
সময়ৰ শৰ সময়ত মাৰিব জনা লিম্বুয়ে মাতিয়েই দিলে, ‘ভিনাজু!’
আমিও আৰু যিমান পৰা যায় সন্ত্ৰম ৰক্ষা কৰি হাঁহি একোটা মাৰিলো।
আমি যেন তেওঁৰ পূৰ্বৰে চিনাকি, এনে এটা ভাবত তেওঁ কথা আৰম্ভ কৰিলে। দুটা দিনত ক’লৈ ক’লৈ গ’লো, কি কি চালো, কেনে পালো, সুধিলে।
আমি আৰু বনজাক্ৰি জলপ্ৰপাতৰপৰা আদিকৰি গুমজুং মনাষ্টেৰী, ৰুমটেক মনাষ্টেৰী, স্কাইডাইভিং আদিলৈ যোৱাৰ কথাখিনি চমুকৈ ক’লো।
“কাইলৈ তেন্তে চাংগু লেক, বাবা মন্দিৰ আদিকে চাই আহকগৈ!
মই বাৰু গাড়ী এখন বন্দৱস্ত কৰি দিওঁ, ৰ’ব!”
পিছদিনা, পুৱা সাত বজাতে টেক্সি আহি হাজিৰ।
ইফালে, আমাৰ ব্ৰেকফাষ্ট খোৱা হোৱাই নাই!
আমাৰ বাবে প্ৰয়োজনীয় ’পাছ’ আদি উলিয়াই লৈ গাড়ী যেতিয়া প্ৰধান ৰাস্তাত উঠিলগৈ তেতিয়া পুৱা আঠ বাজিছে। বেলিটোও উঠি আহিছে।
গাড়ী ক্ৰমে ক্ৰমে উঠিবলৈ ধৰিলে ওপৰলৈ, ওপৰলৈ আৰু ওপৰলৈ!
মাজে মাজে অনেক ঠাইত ডাঠ, পাতল ডাৱৰৰ একোখন ৰাজ্য!
