আহি দৃশ্যবোৰ নিজচকুৰে নাচালে এই ফটোবোৰৰ বিশেষ কাম নাই।
নাজানো, তেওঁৰ মনৰ অৱস্থা কি হ’ব পাৰে। মাথো, অনুমান কৰিছোঁ, ল’ৰাটোৱে চাগে ভৰি ডাঙিয়েই আছে। খালি, কামিনাকেইটাই লগ দিয়া নাই।
এপাকত বাহিৰলৈ ওলায়েই মন কৰিলো, সন্ধিয়াই হ’লহি আৰু!
এইকেইটা বস্তু চাওঁতেই ইমান দেৰি হ’লনে!
অৱশ্যে, পৰ্বতীয়া ৰাস্তাৰে অহা-যোৱা কৰোঁতেহে বেছিখিনি সময় গ’ল। এনেয়েতো, টুৰিষ্টস্পটবোৰ দূৰৰপৰাই জিলিকি থাকে। কিন্তু দেখিবা, একা-বেঁকা, ওখ-চাপৰ পাহাৰীয়া ৰাস্তাৰে গৈ গৈ যে অন্তই নপৰে।
সন্ধিয়া ঠিক ছয়মান বজাতে আমাক নমাই দিলেহি গেংটক নগৰৰ মাজ- মজিয়াৰ বিখ্যাত এম.জি. মাৰ্গৰ সমুখত!
একান্ত বাধ্য ছাত্ৰৰ দৰেই আকৌ লিম্বুৰ পিছ ল’লো।
বাঃ কি সুন্দৰ লাগিছে! ভাৰতেই নে বিদেশেই, ধৰিবই নোৱাৰি পাই!
কিয়নো এই সমগ্ৰ ৰাস্তাটোৰ এটা ভিডিঅ’কে নকৰোঁ আৰু ফে’চবুকত প’ষ্ট কৰি নিদিওঁ! মোৰ যিসকল বন্ধু আজিলৈকে ইয়ালৈ অহা নাই তেওঁলোকে এবাৰ হ’লেও ইয়ালৈ আহিবলৈ আগ্ৰহ এটা অনুভৱ কৰক!
বাৰু, তেওঁলোক আহে নে নাহে পিছৰ কথা, কিন্তু মই যে ইয়ালৈ আহিছোঁ সেই কথাটোতো তেওঁলোকে জানিব পাৰিব, নহয়নে?
ভিডিঅ’টো কৰি লৈ এবাৰ ৰিপ্লে’ কৰি দেখিলো, ৰাস্তা আৰু দোকান- পোহাৰৰ লাইটবোৰ আৰু ছায়ামূৰ্তিৰ দৰে ঘূৰি ফুৰা মানুহবোৰহে দেখোন!
নহ’ব। এই ধৰণৰ ফাল্টু ভিডিঅ’ পষ্ট কৰিলে মোৰ বদনামহে হ’ব।
মই ফটো তোলা, ভিডিঅ’ কৰাৰ টেকনিকেই নাজানো বুলি ক’ব।
লগে লগেই ভিডিঅ’ ডিলিট!
পিছদিনা পিছে পুৱা পাঁচ বজাতেই লিম্বুক জগুৱাই দিলো, “ওলাওক না, এম.জি. মাৰ্গৰ ভিডিঅ’ কৰোঁগৈ। সন্ধিয়া কৰিলে স্পষ্টই নহয়।”
প্ৰায় দুই মিনিটৰ ভিডিঅ’টো শেষত ফেচবুকত প’ষ্ট কৰিহে শান্তি!
উভতি আহি গা-পা ধুই ভাত-পানী ৰান্ধি ঠিক খাবলৈ বহোতেই আহি ওলালহি লিম্বুৰ বায়েকগৰাকী আৰু সৰু সৰু ভাগিনী দুজনী। ৰক্ষা!
কৰ্ণ লিম্বুয়ে ঠিক তেৰ বছৰৰ আগতেই হেনো বায়েকক শেষবাৰৰ বাবে দেখিছিল! ইফালে, ভিনিহীয়েকৰ লগত তেওঁৰ হেনো আজিলৈকে দেখা সাক্ষাৎ হোৱাই নাই। বাটত খুন্দা-খুন্দি লাগিলেও কোনেও কাকো চিনি নাপাব।
উপায় নাপাই তেওঁ বেৰত ওলমাই থোৱা ফটোকে চাই ভিনিহীয়েকৰ
