“এহ্ কিনো ক’ব বুইছেনে! ঘৰ-বাৰী সবেই আছিল মোৰ।
মানুহজনো ডাক্তৰেই আছিল।
ল’ৰাদুটাও ডাক্তৰ, আমেৰিকাত থাকে।
ছোৱালীজনীও ডাক্তৰ।
টাউনৰ ডাঙৰ ডাক্তৰ বুলিয়েই শুনিবলৈ পাওঁ।
আমাৰ অঞ্চলৰ ৰাইজেতো মোক আদৰ্শ মাতৃৰ বঁটাও দিছিল।
এতিয়া পিছে,......”
“হ’ব দিয়ক, বাইদেউ! এতিয়া, এইবোৰ কথা নুলিয়াব।
মনটো বেয়াহে লাগিব।
বাৰু, কওঁকচোন! আপোনাৰ ইয়াত থাকি কেনে লাগিছে?”
ভাল লাগিছে তেওঁৰ ইয়াত থাকি। কথা পাতিবলৈ লগ এটা পাইছে।
নহ’লে, বয়সস্থ মানুহৰ এইটো এটা ডাঙৰ সমস্যা।
অকলে অকলে থকাতো কিমান অসহনীয়!
পাতিবলৈ যে কিমান কথা থাকে!
কথা পাতি পাতি দুয়ো আপোন পাহৰা হৈ পৰিল।
যেন, দুয়ো বহুদিনৰ চিনাকি। দুয়ো যেন পুৰণি বন্ধু!
তাহানি কলেজত দুয়ো যেন একেলগে পঢ়িছিল।
মাজতে, এৰাএৰি।
এতিয়া যেন আকৌ লগ পাইছে কোনো এক বিয়াঘৰত!
“এহ্ ইমান দেৰি কথা পতিলো, আপোনাৰ কথা একো নক’লেই দেখোন! কওকচোন আপোনাৰ ঘৰত কোন কোন আছে? নাতি-নাতিনী একা?”
মহিলাগৰাকীৰ প্ৰশ্নটো শুনি চৌধুৰী উচপ খাই উঠিল।
তেওঁৰ চকুৰ সমুখত ভাহি উঠিল মামনৰ কেঁচুৱাটোৰ মুখখন।
তেওঁ তলৰ ওঁঠখন কামুৰি ধৰিলে। চকুযুৰিও চলচলীয়া হৈ আহিল।
অজানিতেই ওলাই আহিল এক হুমুনিয়াহ।
কেনেকৈ যে কিখন হৈ গ’ল!
তেওঁ বাৰু গুচি আহিব নালাগিছিল নেকি এনেকৈ?
হঠাৎ, কি যে সিদ্ধান্ত এটা লৈ পেলালে তেওঁ!
“কি হল? একো নক’লে যে। বেয়া পালে নেকি?”
মহিলাগৰাকীয়ে আফচোচ্ কৰিলে।
নাই, তেওঁ বেয়া পোৱা নাই। তেওঁক আৱেগেহে দিগদাৰ কৰিছে।
