কিন্তু, কথাটো হৈছে, তাৰ পইচাৰ অলপ টনাটনি হৈছে।
পঞ্চাশ লাখমান টকা তাক লাগে।
ইপিনে, তাৰ হাতত আছে মাত্ৰ ত্ৰিশলাখ মানহে।
গতিকে, ইয়াৰ ঘৰ-মাটিখিনিকে বেচি...
হঠাৎ, কাণৰ কাষতে মহ এটাৰ কোনকোননি শুনি তেওঁ এচাপৰ মাৰি দিলে। কিন্তু, মহটো নমৰিল। অলপ পিছত, আকৌ কোনকোন!
তেওঁৰ এনে লাগিল, মাটিখিনি বেচাৰ কথাটো লৈ মৃণালেও যেন তেওঁৰ কাণৰ ওচৰত কোনকোনাইয়েই আছিল।
অজানিতেই, তেওঁৰ ওঁঠৰ কোণত হাঁহি এটা ফুটি উঠিল।
এটা বিদ্ৰুপৰ হাঁহি।
তেওঁৰ মনৰ ভাবটো নিশ্চয় এনেকুৱা, ‘ঠিকেই কৰিলি বোপাই! তই কোনো ভুল কৰা নাই।’
আচলতে, মাটিখিনি বেচাৰ কথাটোত তেওঁ প্ৰথমে এটা ডাঙৰ ঢাক্কাই খাইছিল। কিন্তু, তেওঁ নিজকে চম্ভালি লৈছিল।
অৱশ্যে, কথা এটা হয়ো, কি কৰিবলৈ এই ঘৰ-বাৰীখিনি?
ইয়াত থাকিব কোন? এদিন, গোটেইখন এৰাবাৰীহে হ’বগৈ।
তাতকৈ, তাৰে যদি কিবা কামত আহে তেন্তে কিনো বেয়া হ’ব?
কথাটো মিছাও নাছিল।
চৌধুৰীৰ পুৰণি চিনাকি মাটিৰ দালাল এজনক কথাটো কোৱাৰ লগে লগে গ্ৰাহক এজনৰ যোগাৰ হ’ল। বহুত কেৰজেৰ কৰাৰ পিছত যেনিবা বিশলাখ টকাত মাটিখিনি বেচাৰ লেঠাটো মৰিল।
মৃণাল অৱশ্যে বুজা ল’ৰা। ভনীয়েকক পৈতৃক সম্পত্তিৰ ভাগৰ পৰা সি বঞ্চিত নকৰিলে। দুইলাখ টকাৰ বান্দোল এটা তাইৰ হাতত তুলি দি সি আফচোঁচ কৰিলে, “তোক আচলতে আধাখিনিয়েই দিব লাগে, মই জানো।
কিন্তু চা! ফ্লেটটো এতিয়াই কিনি নল’লে পিছত দাম আৰু বাঢ়িব।
তেতিয়া, সমস্যা হ’ব।
এতিয়া লেঠাটো মাৰি ল’ব পাৰিলে পিছে পৰেও তোক দিব পৰা যাব। নে, কি কৱ?
তাইনো কি ক’ব আৰু!
ককায়েকৰ প্ৰতি মৰম, কৃতজ্ঞতাত গোটেইজনী একেবাৰে পমি গ’ল।
আনকি, তাইক দিয়াৰ ভাগৰে দহ হাজাৰ টকাৰ সৰু বান্দোল এটা
