পৃষ্ঠা:সান্ধ্যভ্ৰমণ.pdf/৮২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

আৰু! নহ’লে, কি কৰিব তেখেতে ইয়াত অকলে অকলে?”

 এইবোৰ মানুহজনীৰ আদ্য-শ্ৰাদ্ধৰ পিছৰ কথা।

 ৰভা-পৰলা ভঙাৰ পিছত এদিন ৰাতিৰ ভাতসাজ খাবলৈ বুলি ডাইনিং টেবুলত বহি থাকোঁতেই সিহঁতে পতা কথা।

 তেওঁৰ ভালেই লাগিল।

 হওক তেও, ল’ৰা-ছোৱালীহাল ঠিকেই আছে।

 তেওঁৰ কথা চিন্তা কৰিছে।

 এনেকৈ হ’লে তেওঁ ইমান দুৰ্ভগীয়া নহয়।

 পিছদিনা, মৃণাল আৰু জোৱায়ে নিজেই ঘৰৰ দুৱাৰ-খিৰিকিবোৰ বন্ধ কৰিলে। তাৰ পিছত, অতি দৰকাৰী আৰু মূল্যবান বুলি ভবা বস্তু কেইটামান বেগ কেইটামানত ভৰাই লৈ তেওঁ উঠিলগৈ জী-জোৱাইৰ গাড়ীত।

 মৃণালহঁতেও তেওঁক আগবঢ়াই দিবলৈ বুলি লগতে ওলাল!

 আৰম্ভ হ’ল তেওঁৰ জীৱনৰ এক নতুন অধ্যায়।

 কিমান দীঘলনো আছিল এই অধ্যায়!

 ছমাহমান নহ’লেই নেকি! মামনৰ ঘৰতে এদিন ওলালহি মৃণাল।

 লগত, বোৱাৰী আৰু নাতি।

 ঘৰখন ভৰি গ’ল। চৌধুৰীৰ মনত ভাল লাগি গ’ল। ওঁঠৰ কোণত হাঁহি এটা ওলমি ৰ’ল। তাতে, পো-নাতিৰ মুখত প্ৰথমবাৰৰ বাবে তেওঁ শুনিবলৈ পালে এটা নতুন সম্বোধন, ‘ককা!’

 আদ্যশ্ৰাদ্ধৰ সময়ত তাৰ মাত ফুটাই নাছিল। এইবাৰ হয়তো মৃণালে তাক শিকাই আনিছিল। দেউতাকৰ মনটো ভাল কৰি ৰখাৰ বাবে তাৰ চিন্তা আছিল, দায়িত্ব আছিল। সি দায়িত্ব বুজা ল’ৰা।

 দেউতাকক লগত লৈ গোটেইকেইটাই দুদিনমান ফুৰিলেও।

 শিৱসাগৰখনো চাই আহিলগৈ। নাজিৰাৰ পুৰণি ঘৰখনতো পাক এটা মাৰি আহিলগৈ। ওভতাৰ বাটত চৌধুৰীৰ শৈশৱৰ বন্ধু হেমকান্ত মহন্তৰ ঘৰতো এপাক সোমাই আহিল। তাহানি তেওঁ পঢ়া স্কুলখনো চাই আহিল।

 তেওঁৰ মনটো অলপ ভাল লাগিল। বহুত দিনৰ পিছত অন্ততঃ এপাক হ’লেও তেওঁ মুকলিকৈ ফুৰি আহিলগৈ।

 ফুৰি চাকি উভতি অহাৰ পিছত এদিন ৰাতি ভাতৰ টেবুলতে মৃণালে কথাটো উলিয়ালে : সি ফ্লেট এটা ল’ব। দেউতাকক লগতে লৈ যাব।

 নহ’লে, তেওঁ ইয়াত অকলে অকলে কি কৰিব।

৭৭