কটাইয়ো আছে।
আভিজাত্য মানে কি আৰু, ধনী দেউতাকৰ একমাত্ৰ জীয়েক বুলি সৰুৰে পৰা লাহ বিলাহৰ মাজতে ডাঙৰ হৈছিল।
কিন্তু, সঁচা কথা ক’বলৈ হ’লে মাৰ মনটো কোনো প্ৰকাৰেই অভিজাত নহয়। খালি, জেদ ধৰা আৰু ফেপেৰি পাতি ধৰাটোৱেই মাৰ স্বভাৱ, যিটো কাম পৃথিৱীৰ যিকোনো এজনী মাইকীমানুহেই কৰিব পাৰে।
আৰু মই দেখিছোঁ, বেছিভাগে তাকে কৰেও।
জানে মামা, তাহানি দেউতাইয়ো মাৰ এই স্বভাৱটোৰ বাবে যথেষ্ট অশান্তিৰ মাজত দিন কটাইছিল। মায়ে তেওঁক বুজিবলৈ কোনোদিনেই চেষ্টা কৰা নাছিল। তেখেতে কিন্তু মনৰ কথাবোৰ কাৰো আগত প্ৰকাশ কৰা নাছিল।
হয়তো, আত্ম-সন্মানৰ কথা ভাবিয়েই।
কথাবোৰ মই বুজি পাইছিলো।
কিন্তু, মই বুজি পাইছিলো বুলি দেউতাই জনা নাছিল।
মায়েতো এইবোৰ ’ফাল্টু’ কথাত গুৰুত্বই দিয়া নাছিল।
আৰু, আপুনিতো জানেই দেউতাৰ কেনেকৈ মৃত্যু হৈছিল।
দহৰাইজে দেখিছিল, সেইদিনা দেউতাৰ শৱটো সাবটি ধৰি মায়ে হুৰাওৰাৱে কান্দিছিল। দুই তিনিজনী মানুহে মাক ধৰি ৰাখিব পৰা নাছিল।
কিন্তু মামা, আপুনি হয়তো নাজানে যে দেউতাৰ হাৰ্ট এটেক হোৱাৰ আচল কাৰণ আছিল মোৰ মা!!
আৰু, কলেও আপুনি বিশ্বাস নকৰিব। মই জানো।
দেউতাৰ সেই তাহানিৰ দৰিদ্ৰতা পীড়িত অতীতটোৰ কথা সোঁৱৰাই দি ‘টোকোনাৰ জাত!’ বুলি তুচ্ছ-তাচ্ছিল্য কৰি কৰি মায়ে তেওঁৰ আত্ম-সন্মানত বাৰে বাৰে নিৰ্মম আঘাত হানিছিল।
“বিশ্বাস কৰ! মই এইবোৰ একোয়েই গম নাপাওঁ।”
আপুনি নাজানিব পাৰে, মানি লৈছোঁ। কিন্তু, ই সঁচা।
সঁচা কথা, দেউতাৰ গাত আভিজাত্যৰ ছাপ নাছিল।
কিন্তু, তেওঁ ভদ্ৰলোক আছিল। মানুহে তেওঁক ভাল পাইছিল।
বাৰু, সেইবোৰ কথা এতিয়া বাদ দিওঁ।
মোৰ নিজৰ কথালৈকে আহো বাৰু।
চাওঁক মামা, বিয়াৰ বাবে গোট খোৱা আলহী অতিথিখিনি থকালৈকে
মায়ে এজনী সাদৰী মাকৰ অভিনয় সুন্দৰকৈয়ে কৰি গৈছিল।
