পৰিল নিজেই ধৰিব নোৱাৰিলে।
চোৰে কি নিলে, কি থ’লে সেইবোৰ পিছৰ কথা, কিন্তু, থানাততো খবৰ এটা দি থ’ব লাগিল। এইটোৱেইতো নিয়ম।
মুখ-হাতকেইটা ধুইয়েই তেওঁ গ’ল থানালৈ।
লগত তিনিটা কনষ্টেবল লৈ আহিল এটা হাবিল্ডাৰ।
নিয়ম মাফিক দুই এটা বস্তু চাই চৌধুৰীলৈ বুলি এৰিলে এটা পোন- পটীয়া প্ৰশ্ন, “আপুনি কাৰোবাক সন্দেহ কৰে নেকি?”
চৌধুৰীৰ চিধা কথা, ’নকৰোঁ’।
বচ, তদন্ত আগেই নাবাঢ়িল।
কিন্তু, কি অবিশ্বাস্য কথা! পুলিচ যোৱাৰ ক্ষন্তেক পিছতেই এজন চুবুৰীয়াই চৌধুৰীকতো আচৰিত কৰি দিলেহি। গেইটৰ সমুখত তেওঁ আহি পোৱাৰে পৰা তেওঁৰ ছাঁৰ দৰে লাগি থকা মানুহজনে বহুত দেৰি চুচুক-চামাক কৰি থাকি এসময়ত নিজকে আৰু ধৰি ৰাখিব নোৱাৰিলে।
“ছাৰ! আপুনি বাৰু মোকেই সন্দেহ কৰিছে নেকি?”
বচঃ জোলোঙাৰ মেকুৰী ওলাইয়েই গ’ল। আৰুনো কি প্ৰমাণ লাগে?
কিন্তু, ওলালেই যেনিবা অপৰাধীটো, কৰেনো কি তেওঁক?
ওলাওতে সোমাওতে দেখি থকা মানুহ। কথাতে কয়, ওলায়েই দেখিবা যাক, শত্ৰু নাভাবিবা তাক। গতিকে, থাকিল আৰু। বাদ দিলে তেওঁ।
আচ্ছা, সেইটো বাৰু চোৰেই, কিন্তু মৃণাল?
তাক তেওঁ কয় কি বুলি?
মৃণালৰ মুখখনৰ বিভিন্ন ৰূপ তেওঁৰ চকুৰ সমুখত ভাহি উঠিল।
সেই সৰুকালৰ নিৰ্দোষ, সৰল মুখখন, ডেকাকালৰ উজ্জল মুখখন, বিয়াৰ পিছৰ গহীন মুখখন, মাটি বেচাৰ কথা কোৱাৰ সময়ৰ হাঁহিভৰা মুখখন।
আজি বাৰু সি দেখিবলৈ কেনেকুৱা হৈছে?
“এহ্ যাঃ বাদ দিয়া এইবোৰ কথা! কি লাভ তাৰ কথা ভাবি?”
তেওঁ দৃঢ় হ’বলৈ চেষ্টা কৰিলে।
এবাৰ তেওঁ দুৱাৰখনৰ ফালেও চালে। একাপ চাহ পোৱা হ’লে!
আজি মানুহজনী থকা হ’লে!
লগেলগে তেওঁ কিছু দুৰ্বল হৈ পৰিল। তেওঁৰ চকুৰ সমুখত এইবাৰ ভাঁহি উঠিল মানুহজনীৰ মুখখন। ক’ত যে হেৰাই গ’ল বেচেৰীজনী!
এদিন মানুহজনীয়ে কৈছিল, যি হ’ল হ’ল আৰু। এতিয়া বেলেগ কথাহে