মানুহজনীক লগ দিব লাগে। মানুহজনীক বচাই দিব লাগে।
কিন্তু, কিমান আৰু ঘৰতে সোমাই থাকিব তেওঁ? আমনি লাগে নহয়।
এবাৰ ভাবিলে, এই কথাই কথা নহয়, অলপ ফুৰিবও লাগে। দেশখন চাব লাগে। উত্তৰ ভাৰতখনকে চাব লাগে। দিল্লী, আগ্ৰা, লক্ষ্ণৌ, হৰিদ্বাৰ আদি কৰি য’ত যি আছে এবাৰ গৈ চাই আহিব লাগে।
কথা মতেই কাম। মৃণাললৈকো খবৰ এটা পঠিয়ালে।
কিন্তু, সি কিবা ট্ৰেইনিঙত থকাৰ বাবে লগ দিবলৈ অসুবিধা হ’ল।
মামনকো খবৰ এটা দিছিল। কিন্তু, তাইৰো আক’ অসুবিধা।
জোৱাইৰ বোলে কিবা আক’ ফিল্ড ষ্টাডি আছে। ব্যস্ত।
হ'ব। কথা নাই। তেওঁলোকে নিজেই যাব পাৰিব।
প্ৰায় এমাহৰ কাৰ্য্যসূচী সামৰি, তেওঁলোক ঘূৰি আহি পদুলিমুখত অট’ৰিক্সাৰ পৰা যেতিয়া নামিলহি তেতিয়া তেওঁলোকলৈ ৰৈ আছিল কেৱল আশ্চৰ্য্য! মানে, গেইটৰ সমুখত গোবৰ, বাৰীত এজাক গৰু, ঘৰৰ দুৱাৰ খোলা।
এক উৎকণ্ঠিতমন লৈ যেতিয়া তেওঁলোক ঘৰত সোমালগৈ তেতিয়াতো হাহাকাৰ পৰিস্থিতি।
আলমিৰা খোলা! ডিভানখন খোলা! কাপোৰ-কানিবোৰ লণ্ডভণ্ড!
এইবোৰ কি? কোনে কৰিলে এইবোৰ?
মানুহজনীয়ে বলকি আহিল, মই কৈছিলোঁ নহয়, ঘৰখন এৰি নাযাওঁ বুলি, আপুনিহে নামানিলে। এতিয়া যে চোৰে গোটেইখন তহিলং কৰিলে!”
অথচ, সেইজনী মানুহেই শেষত এনেকৈ ঘৰখন এৰি...!
“বল, ব’ল! ঘৰলৈ ব’ল! এইবোৰ কথা ৰাস্তাত নহয়।”
কোনোবা পথচাৰীৰ মুখৰ কথাষাৰ হঠাৎ উফৰি আহি চৌধুৰীৰ কাণত পৰিলহি। লগেলগে, তেওঁৰ কান্দো কান্দো যেনেই লাগিল।
সব মানুহ এসময়ত ঘৰলৈ যায়, কিন্তু আজি তেওঁ আছেহি ক’ত?
তেওঁৰ ওঁঠযুৰি বিকৃত হৈ গ’ল। চকুহাল চলচলীয়া হৈ গ’ল।
ৰুমালেৰে চকুযুৰি মহাৰি লৈ তেওঁ স্বাভাৱিক হ’বলৈ চেষ্টা কৰিলে।
গাটো অলপ লৰাই কৰিও বহি ল’লে।
একাপ চাহ পোৱা হ’লে!
নাই, ইয়াত ক’ত চাহ-তাহ পাব আৰু ইমান সময়ে সময়ে!
থাকিব লাগিব আৰু এনেকৈয়ে।
বাহিৰলৈ চাই থাকোঁতেই কোন টলকত তেওঁ আকৌ অন্যমনস্ক হৈ
