সেই কেইজনো বুঢ়া হৈ আহিছে। চকুৰে নমনা হৈ আহিছে।
আৰু, প্ৰবীণদাহঁতেতো তেওঁক ভালকৈ দেখাই নাছিল বুলিব পাৰি।
গতিকে, ছবিখন ইমান শুদ্ধ নহ’লেও বৰ বেছি এটা ফাৰাক নপৰিব।
মূঠতে, পিছদিনাৰ অনুষ্ঠানটো সুকলমে হৈ গ’লেই মই তৎ পাওঁ।
সেইদিনা সন্ধিয়া, মই অকলেই গৈ প্ৰশান্তক লগ কৰিলো আৰু তাক মোৰ মনৰ কথাটো ক’লো। তাৰো চাগে ছবিখন বাৰে বাৰে আঁকি আঁকি আমনি লাগিছিল। গতিকে, সি মোৰ ইঙ্গিতটো সহজেই বুজি পালে আৰু বিনা বাক্যব্যয়ে তাক মানিও ল’লে।
বুজাবুজিটো আমাৰ দুটাৰ মাজতে থাকিল। অইনে গমেই নাপালে।
আনকি, প্ৰবীণদাকো এই বিষয়ে একো জানিবলৈ নিদিলো।
চাওঁচোন বাৰু, ক’ৰ পানী ক’লৈ যায়!
সন্ধিয়া ৭ মান বজাৰপৰাই দৰ্শক গোট খাবলৈ লৈছিল।
প্ৰথমখন নাটকৰ বাবে মঞ্চসজ্জাৰ কামবোৰ আঁৰ কাপোৰৰ আঁৰত চলি আছিল। প্ৰেক্ষাগৃহত ৰঙা-নীলা লাইটবোৰ জ্বলি আছিল। চাউণ্ড বক্সত ভূপেন হাজৰিকাৰ গীত বাজি আছিল, ’ৰাইজ আজি ভাৱৰীয়া, দেশেই নাটঘৰ। কোনে কি ভাও ল’বা আহা, সময় যে তাকৰ’
এটা সময়ত বৰমাও আহিল। মানে, প্ৰবীণদাৰ মাকৰ কথা কৈছোঁ।
তেখেতে ছবিখনৰ ’ফাইনেল’ ৰূপটো এবাৰ চাবলৈ বিচাৰিলে।
তেখেতক গ্ৰীণৰূমলৈ মাতি নি ছবিখন দেখুৱালো।
তেখেতে মোক সুধিলে, সেইখন কাৰ ছবি!
মই বোলো, বৰদেউতাৰ!
তেখেতৰ মুখত পিছে পৰিস্ফুত হৈ উঠিল এক তীব্ৰ অসন্তুষ্টিৰ ভাব।
তেখেতে মোক ক’লে কি, বোলে, যিজন মানুহৰ লগত তেখেতে সুদীৰ্ঘ ওঠৰ বছৰ সংসাৰ কৰিলে, সেইজন মানুহৰ ছবিখনহে দেখিবলৈ পাব বুলি তেখেতে আশা কৰি আহিছিল। কিন্তু, সেইয়াতো নহ’ল।
এতিয়া, তেখেতে আনৰ প্ৰতিচ্ছবিত মাল্যাৰ্পণ কৰে কেনেকৈ?
মইতো থিয়ে থিয়ৈ থৰ লাগিলো।
অলপ পিছতে, গা বেয়া লাগিছে বুলি কৈ তেখেত যাবলৈকে ওলাল।
কথাটোত, মোৰ বেয়া লাগিল দিয়কচোন!
যাৰ নামত অনুষ্ঠানটোৰ আয়োজন কৰিছোঁ তেওঁৰ সহধৰ্মিনীয়েই যদি সভাগৃহ ত্যাগ কৰে, কেনেকৈ হ’ব বাৰু?
