প্ৰতিচ্ছবি
প্ৰবীণদাৰ দেউতাকক ওচৰৰপৰা পোৱা বহুকেইজনে ক’লেহি, এই প্ৰতিচ্ছবিখনৰ মানুহজন বৰদেউতা হবই নোৱাৰে। এইজন বেলেগ মানুহ।
সমস্যাই হ’ল! ইফালে, হাতত যে নাই সময়!
তিনিদিনৰ ভিতৰত প্ৰতিচ্ছবিখন আমাক লাগেই।
নহ’লেও, কাম হ’ব ঠিকেই, কিন্তু মনৰ সন্তুষ্টি বুলিও কথা এটা আছে নহয়! ইমানখিনি কষ্ট কৰিছোঁনো কেলেই?
আচলতে, দহটা মানুহৰ দহটা কথাত কাণ দিয়াটোৱেই তেওঁৰ ভুল। মহাভুল! আমি প্ৰথমে যি ভাবিছিলো, তাতে তেওঁ লাগি থাকিব লাগিছিল।
মই দেখিছোঁ, বেছিভাগ মানুহ দেখিবলৈ নিজৰ দেউতাকৰ সৈতে আশীৰ পৰা নব্বৈ শতাংশ মিলে। বাকী দহ-বিশ শতাংশহে পৰিৱেশৰ প্ৰভাৱত পৰি সলনি হয়। গতিকে, মইয়ে প্ৰবীণদাক ক’লো বোলো, তেওঁ নিজেই প্ৰশান্তৰ সমুখত মডেল হৈ অলপ সময় বহি থাকক আৰু তেওঁকে চাই চাই প্ৰশান্তই আঁকক! তাৰ পিছত, সেই ছবিখনতে বয়সৰ ছাপ অলপ পেলাই দি তেওঁৰ দেউতাকৰ প্ৰতিচ্ছবিখনৰ পৰিকল্পনা কৰক!
মই ভাবো, ইয়াতকৈ ভাল আন কোনো উপায় আমাৰ হাতত নাই।
মোৰ কথামতেই তেওঁ কৰিছিলেও নহয়। কিন্তু, লেঠাটো লাগিল যেতিয়া তেওঁ সেই ছবিখন আক দেখুৱালে, তাক দেখুৱালে।
প্ৰথমে, মাকে ক’লে, “দেউতাৰৰ নাকটো অলপ জোঙা আৰু অলপ ঘোৰ খোৱা আছিল অ’! ইমান পাহৰিলিনে তই?”
বচ, তেওঁ আহিল প্ৰশান্তৰ ওচৰলৈ, “হেৰি কৰা অ’ প্ৰশান্ত! নাকটো অলপমান জোঙা আৰু অলপমান ঘোৰখোৱা কৰি দিব পাৰিবানে বাৰু?”
দদায়েকজনে আক’ বহুতপৰ ছবিখনলৈ চাই থাকি ক’লে, “এহ্! ককাইদেউৰ মুখখন বৰ গহীন আছিল, অ’! চাৱনিটোও যথেষ্ট কাৰা আছিল। আমি মানে, আগতে, তেওঁলৈ ভয়েই কৰিছিলো। ওচৰেই নাচাপিছিলো, বুইছ?
তই হেৰি কৰিবি! ফটো আঁকা ল’ৰাটোক কথাটো এবাৰ....”
প্ৰশান্তৰ তুলিকা আকৌ চলিল।
