দেৱদূত
সেই নগৰখনৰ মাজমজিয়াতে দেউতাই সজাই থৈ যোৱা আমাৰ সেইটো দুমহলীয়া ডাঙৰ ঘৰ!
সেই নগৰখনৰ চাৰিচুকত আমাৰ চাৰিটাকৈ ভাড়াঘৰ!
আনকি, ঘৰ সজোৱাকৈ পেলাই থোৱা মাটি দুটুকুৰাও পৰি আছে।
অথচ মই, দেউতাৰ একমাত্ৰ ল’ৰাটোৱে আজি সেই ঘৰ-দুৱাৰ তাতে এৰি সোমাই আছোঁহি এইখন নগৰৰ এই গলিটোৰ এইহেন ভাড়াঘৰটোত!
কিয়? কাৰ দোষত?
আপুনি ক’ব, মই ভুল কৰিছোঁ। মই পৰিস্থিতি চম্ভালিব পৰা নাই।
মই পলায়নবাদী।
অ, মই পলায়নবাদী, মই পলাইছোঁ।
কিন্তু, কিয় পলাইছোঁ জানেনে?
আত্মসন্মানৰ খাতিৰত।
মই ভাবো, সা-সম্পত্তিতকৈয়ো আত্ম-সন্মানটো ডাঙৰ বস্তু।
সা-সম্পত্তি হেৰালেও ঘূৰাই পাব পাৰি, কিন্তু আত্ম-সন্মানটো এবাৰ হেৰালে হেৰায়েই যায়। ইয়াক পুনৰোদ্ধাৰ কৰিব পৰা নাযায়।
আৰু, সেইখন ঘৰত থকা মানে আত্ম-সন্মানৰ বাজী লগোৱাহে হ’ব।
কোনদিন কি ঘটি যাব, কোনদিনা পুলিচ আহি ঘৰ সোমাবহি তাৰ কোনো নিশ্চয়তা নাই, জানে?
আৰু, সেইখন ঘৰত পুলিচ আহি সোমোৱা মানে আমাৰ নাক-কাণ একোৱেই নাথাকিব। আমি মূৰ ডাঙি সমাজত থিয় হ’ব নোৱাৰিম। আজি, যি সকলে মোক ‘ছাৰ' বুলি মাতিছে, সভাই সমিতিয়ে নিমন্ত্ৰণ কৰিছে, বিভিন্ন উপলক্ষ্যত মোৰ ডিঙিত গামোচা পিন্ধাইছে, কাইলৈ তেওঁলোকেই মোক দেখিলে হাঁহিব, তিৎকাৰি মাৰিব, থুৱাব।
মই কথাবোৰ কাক কম? কাক বুজাম?
মোৰ কথা বুজিবলৈ আগবাঢ়ি আহিব কোন?
যুক্তিৰ খাতিৰত ধৰি লৈছোঁ, দুই এক শুভাকাংক্ষী আহিলেই যেনিবা,
