আজি কিবা এটা বস্তু ল’ব নোৱাৰিলে কাইলৈ পস্তাব লাগিব।
লাগিবই। দোকানীয়ে যিহে মিহি মিহিকৈ ক’ব, আপুনি জাষ্ট্ কালি যদি ফোন এটা কৰিও মোক কথাটো কৈ থ’লেহেঁতেন!
এতিয়া, মই কি কৰো, কওক!
চাৰা মাৰ্কেটত এটাই দাম বান্ধি দিছে। একদম বেয়া নাপাব ছাৰ!
বেয়া পাবা কেনেকৈ আৰু! দোকানীহে।
হ’লচেলাৰৰ পৰা আনিহে বস্তু বিক্ৰী কৰে।
কিবা বোলে, নিজেই ঘৰতে বনায়নে?
কি কৰিব কওক! নানিলেহে হ’ব তেওঁৰ পৰা বস্তু।
নসজালেহে হ’ব ঘৰ-দুৱাৰ।
সমস্যা, বুইছেনে?
আচ্ছা, এইবোৰ বাৰু কিবাকিবি কৰি চলি যায়, কিন্তু প্ৰধান সমস্যা হয় এই কাঠক লৈ। চাটাৰিঙৰ কাঠখিনি গোট নোখোৱালৈকে পকামিস্ত্ৰীৰ হেনো কামেই নাই।
ইটা পৰি আছে, বালি পৰি আছে, ৰড্ সোপাত মামৰেই ধৰিছে পাই!
বেয়াই লাগে, জানেনে?
ইপিনে, চকুৰ আগত থিয় দি আছে এই আধা বনোৱা ঘৰটো আৰু সংসাৰৰ যতমানে লাংখা লিংখি বস্তুসোপা!
তেওঁৰ খঙেই উঠি আহে। ঘৰত থকা সময়খিনি তেওঁ ভোৰভোৰাই ভোৰভোৰাই ভিতৰ-বাহিৰ কৰি থাকে।
ইপিনে, চলিহানীৰ লাগে বিৰক্তি।
“ধৈৰ্য্য যদি ধৰিবই নোৱাৰে, দিয়ে কেলেই এডভান্স?
এতিয়া, মোৰ কাণ দুখন ঘোলা কৰিবলৈ আহিছে। কি মানুহ!”
চলিহানীৰ মুখ্খন মানে বেকা হৈ যায়।
এপাকত, তেওঁ উচাট মাৰি আঁতৰিয়েই যায়।
কাম আছে তেওঁৰ। গোটেই পাকঘৰৰ কামবোৰ পৰি আছে।
ইপিনে, মাইনাৰ কাপোৰখিনিতো বাথৰূমতে পৰিয়েই আছে।
সেইখিনিও ধুব লাগে। লগতে, গাৰু গিলিপকেইটাও!
“এই মাইনাটোও যে আৰু! নিজৰ কাপোৰকেইটাও বাৰু ধুই ল’ব নোৱাৰেনে? সব মোলৈ থৈ যায়।
আগলৈ, দেখিম নহয়, ঘৈনিয়েকে কিমান কি ধুই দিয়ে।
