হঁহাৰ পৰিৱেশ ক’ত?
তথাপিও, দহটা চিন্তাক একাষৰীয়া কৰি হাঁহি এটা মাৰিবলৈ চেষ্টা এটা কৰিলেই যেনিবা, চিধা আহিব ধাৰাল প্ৰশ্নবান, “কি হল? হাঁহিলে যে!”
কি হাঁহিবা আৰু!
ইফালে, ল’ৰা-ছোৱালীকেইটাৰ সমুখত বৰকৈ হাঁহি-মাতি থাকিবলৈ গলেও দিগদাৰ আছে। চল পাব। কথাই নুশুনা হ’ব।
অফিচতো কামৰ ইমানেই হেঁচা যে হঁহাৰতো কথাই নাই কান্দিবলৈকো আহৰি নাথাকে। তাতে আক, আজিকালি স্থানীয় সংবাদদাতা বোলা শ্ৰেণী এটা ওলাইছে যে, কি খবৰ ক’লৈ পঠিয়াই কিখন কৰি পেলাবগৈ ধৰিবই নোৱাৰি। তেওঁৰ যে ভয়েই লাগে।
আকৌ, খোজ কঢ়াটোও বাদ পৰাৰ দৰেই হ’লগৈ।
বাইকখন কিনাৰ পিছৰে পৰাই চাইকেল চলোৱাৰ অভ্যাসটোয়েই তেওঁ এৰি পেলালে। তাৰ পিছততো, আহিল গাড়ীখন!
শৰীৰ চৰ্চাৰতো অৱকাশেই নোহোৱাৰ দৰে হ’লগৈ।
গতিকে, যি হ’ব লগা আছিল হৈ গ’ল। মানে, ফেট্ বাঢ়ি গ’ল।
পেট্ টো বাঢ়ি বাঢ়ি গাটো একেবাৰে মহুৰাটোৰ নিচিনাই হৈছে বুলিব পাৰি। দেখি তেওঁৰ নিজৰে অস্বস্তি লাগে। তাৰ লগতে যোগ হ’বলৈ গৈ আছে বোলে হাই-প্ৰেছাৰ, ডায়েবেটিছ আৰু কত কি!
এইবোৰ অৱশ্যে দহজনে কোৱা কথাহে। কোনো ডাক্তৰে বাৰু আজিলৈকে কোৱা নাই। তথাপিও, সাৱধানতো হ’বই লাগিব, নহয় জানো?
এইবাৰ কিন্তু, এই কথাই কথা নহয়। দেহাটোৰ যত্ন ল’ব লাগিব।
নহ'লে, ৰাজাভাইৰ দৰেহে হ’বগৈ। আগতে যে তাক পেটুৱা বুলি তেওঁ জোকায়, এতিয়া, কোনোবাই তেওঁকো জোকাবলৈ বেছি দিন নালাগিব।
কাইলৈৰপৰাই মৰ্ণিং ওৱাক আৰম্ভ কৰি দিব লাগিব।
আৰু, এই নন্-ভেজসোপা খাবলৈকো বাদ দিব লাগিব।
মানুহজনীয়ে হাল্লা কৰিলেও কৰিব, গুৰুত্ব নিদিলেই হ’ল।
আক’, ঘৰত যদি হঁহা-মতা কৰিবলৈ অসুবিধা হয়, তেন্তে বাহিৰলৈ ওলাব লাগিব। বন্ধু বান্ধৱ বিচাৰিব লাগিব। নহ’লে যে মৰিব লাগিব খাটাং।
শোৱাৰ আগতে তেওঁ ম’বাইল ফোনটোত এলাৰ্মটো চেট্ কৰিলে পুৱা চাৰি বজাত। তেতিয়াহে, তেওঁ চাৰে-চাৰিমান বজাত ওলাই যাব পাৰিব।
নহ’লে আৰু ‘টোপনিৰ চিকুণ পুৱা!’-বুলি কোনোবা ধোদৰ বচনহে
