সান্ধ্যভ্ৰমণ
পাঁচটামান পৰীক্ষাৰ ৰিপৰ্টখিনিত চকু ফুৰাই চাই ডাক্তৰজনে তলৰ ওঁঠখন সামান্য কামুৰি ধৰিলে।
বেজবৰুৱাৰ চিন্তা বাঢ়ি গ’ল, কি বা হৈছে।
“আপোনাৰ বয়স?”
“পঞ্চাশ মানেই হ’ল আৰু!”
পেড্ খন টানি লৈ ডাক্তৰে কলম চলাই গ’ল।
তেওঁ ডাক্তৰৰ মুখৰ অভিব্যক্তি পঢ়ি চাবলৈ চেষ্টা এটা কৰি থাকিল।
নগৰখনৰ বিখ্যাত ডাক্তৰ তেওঁ। চিকিৎসা-পাতিও ভালেই কৰে বুলি মানুহে কয়। গতিকে, বেজবৰুৱা এওঁৰ ওচৰলৈকে আহিছে। কি বা হয়!
“এতিয়া, আপোনাক তিনিটা ঔষধ দিছোঁ। কথাখিনি, তলৰ ফাৰ্মাচীত বুজাই দিব। তিনিমাহৰ পিছত এবাৰ ‘চেক আপ’ কৰাবহি!”
’ফী’ৰ বাবদ টকা দুশ আগবঢ়াই দি তেওঁ প্ৰেছ্ ক্ৰিপচনখন হাতপাতি ল’লে আৰু চিন্তান্বিত মনেৰে, খটখটিয়েদি নামি আহি তেওঁ চিধাই সোমালহি গ্ৰাউণ্ড ফ্ল’ৰৰ ফাৰ্মাচীখনত।
“চাওক! সদ্যহতে, ছাৰে আপোনাক তিনিটা ঔযধ দিছে। ইয়াৰে প্ৰথমটো হ’ল, প্ৰতিদিনে কমেও আঠ কিল’মিটাৰমানকৈ মৰ্ণিংওৱাক কৰিব!”
“হোৱাট?”- বেজবৰুৱা যেন আশ্চৰ্য্যত ফাটিহে পৰিল।
“হয়। দ্বিতীয়তে, দিনৌ যথেষ্ট পৰিমাণে পৰিষ্কাৰ পানী খাব!”
“ও?”- বেজবৰুৱাৰ আশ্চৰ্য্যৰ যেন সীমা নাথাকিল।
“তৃতীয়তে, যিমান পাৰে আনন্দ মনেৰে থাকিব আৰু প্ৰাণখোলাকৈ হাঁহিব! আপোনাৰ সব বেমাৰ ভাল হৈ যাব।”
ওভতনি যাত্ৰাৰ বাচখনত আহি থাকোতে তেওঁৰ মুখেদি অকস্মাৎ অস্পষ্টভাৱেই যেন ওলাই গ’ল, ডাক্তৰে ঠিকেই কৈছে!
কিমান দিন প্ৰাণখোলা হাঁহি এটা তেওঁ মাৰি পোৱাই নাই!
ঘৰততো বাৰু সম্ভৱেই নহয়। দায়িত্ব, চিন্তা।
