বিৰক্তিকৰ! অসহ্য!
“বুইছা, ডেকাল’ৰা! হিজৰা অকল ইহঁতেই নহয়, গোটেই দেশখনেই হিজৰাৰে ভৰি পৰিছে। নহ’লে, সেই ঢোল কোবোৱা দেশপ্ৰেমিকসোপাই দেশখন এনেকৈ লুটিপুটি খাব নোৱাৰিলেহেঁতেন নহয়, নে কি কোৱা!”
মই দেখিলো, বৃদ্ধলোকজনৰ চাৱনিত খং আৰু ক্ষোভ ফুটি উঠিছে।
“আচলতে, নিজে একো এটা নকৰি আনৰ মূৰত কঁঠাল ভাঙি খাবলৈ বিচৰাবোৰেই হিজৰা। কিন্তু দেখিবা, শালেই শিঙিক হাঁহে। খঙেই উঠে, বুইছা!
কিন্তু, কৰিবানো কি? উলংগ দেশতনো কাম কি ধোবাৰ?”
মই তেওঁৰ কথাত ’হয়’, ‘নহয়’ একোৱেই নামাতিলো!
মাথোঁ, মূৰ দুপিয়াই শুনি থাকিলো। ক’ৰ বা মানুহ! কি বা কথা!
“কি জানা, ডেকাল’ৰা! মই এতিয়া জোৱাইৰ ঘৰৰ পৰা আহিলো।
কথা এটাত খঙেই উঠি আছে, বুইছা?
মানে, জোৱাইটোৰ কাম নাই। যিকেইটা পইচা উপাৰ্জন কৰে, মদ খাওঁতেই শেষ কৰে। তাৰ পিছত আৰু জানাই নহয়, ঘৰ চলাবলৈ তাৰ হাতত পইচা এটাও নাথাকে। ছোৱালীজনীক দম-ভাবুকি দিয়ে, মাৰ-পিতো কৰে।
তাই কান্দি-কাটি মাকলৈ ফোন কৰি পইচা বিচাৰে।
সিদিনা যেনিবা, নাতি পোৱালীটো কোলাতে লৈ তাই মোৰ ঘৰলৈকে গুচি আহিল।
তাৰ পিছত যেনিবা কথাবোৰ ঠিকেই চলি আছিল। কিন্তু, এইবাৰ যে এই ‘এন-আৰ-চি’ৰ কথাটো ওলাল, তাতেই কেণাটো লাগিল।
মানে, নাতিটোৰ বাবে তাৰ বাপেকৰ লিগেচি ডাটা লগা হ’ল।
বাধ্য হৈ তাই আৰু নাতিটোক লৈ তাৰ ওচৰলৈ গ’লো।
পিছে, তাৰ কথা কি শুনিবা!
উপায় নাপাই, ছোৱালীজনীক তাৰ হাততে গতাই উভতি আহিছোঁ।
পিছত, কি হয়গৈ ক’ব নোৱাৰোঁ।
এনেয়ো মই প্ৰেছাৰ থকা মানুহ। ভাবিছিলো, ছোৱালীজনী দি ল’ব পাৰিলে শান্তিৰে চকু মুদিব পাৰিম। পিছে, তাইক বিয়া দিয়াৰ পিছত মোৰ প্ৰেছাৰটো বাঢ়িলহে। মোৰ মানে শান্তি নহ’ল, বুইছানে?”
সঁচায়ে, মানুহবোৰৰ কিবোৰ যে সমস্যা!
ট্ৰেইনখনত যিমানবোৰ মানুহ আহিছে, প্ৰত্যেকৰে কিবা নহয় কিবা এটা সমস্যা আছেই। নহলে, সিহঁত প্ৰত্যেকেই নিজেই একোটা সমস্যা!
