পাৰিলে যেন দুইটাকে ধৰি আনি তেতিয়াই ফাঁচি দিব!
বাইদেউৰ পেটলৈতো ভাত নোযোৱা অৱস্থা।
কেৱল, কন্দা, কন্দা আৰু কন্দা! এই কান্দোনৰ যেন শেষ নাই।
মই ভাবিলো, জীয়েকৰ দুখ কষ্ট হ’ব বুলি আশংকা কৰি তাই কান্দিছে।
সান্তনাৰ ভাব-ভাষা বিচাৰি মইতো হাইৰান। কি কৰোঁ! কি কওঁ!
কিন্তু ই কি? তাই এইবোৰ কয় কি?
“মানুহে এতিয়া মাক চাই জীয়েক বুলিহে নক’বনে?
এইখন হোৱাতকৈ তাই মৰি থকাহ’লেই ভাল আছিল।”
এইবোৰনো মাকৰ ভাষানে? মাক এজনীনো ইমান স্বাৰ্থপৰ হয়নে?
মই আৰু তাইৰ চকুলৈকে নাচালো।
কি চাম? ভালেই নালাগিল।
শেষত আৰু, ’যাৰ যি হয়, হৈ থাকক’ বুলি ভাবি গুচি আহিলো।
কেইদিনমানৰ পিছত খবৰ পালো, সেই মকবুলৰ ওচৰৰপৰাই পলাই আহি তাই মাকৰ ঘৰ ওলাইছিলহি। সি হেনো তাইক অকথ্য নিৰ্য্যাতন কৰে।
এইবাৰ, মাক-জীয়েকৰ ডিঙিত ধৰাধৰিকৈ কন্দা-কটাৰ পাল!
কথাটো কেনেবাকৈ গম পাই ভাগিনটো ঘৰ ওলালহি আৰু জেওৰা খুটি উভালি লৈ ভনীয়েকৰ গাত চিধাই লগাই দিলে সাৰৌপ সাৰৌপ কোব!
লগে লগেই তাইৰ তৰানৰা চিঙি তাৰপৰা পলায়ন!
এটা অধ্যায়ৰ যৱনিকা পৰিল।
মানে, ‘বুবুলী কাণ্ড’ৰ অন্তই পৰিল।
বাইদেৱে হেনো তিনিদিনলৈ ভাত-পানী মুখতে নিদিলে।
তাৰ পিছত আৰু এই ডাক্তৰ মাতা, দৰৱ আনা, চেলাইন দিয়া!
মুঠতে, হাহাকাৰ কাণ্ড!
ভাল নালাগিল বুইছেনে? মই খবৰ ল’বলৈকে বাদ দিলো আৰু!
এই ৰূপহীও কিজানি আমাৰ বুবুলীৰ দৰেই...
মাজতে, আঁৰ চকুৰে এবাৰ ৰূপহীগৰাকীৰ ফালে চালো।
বিশ্বাস কৰক, বেচেৰীজনীলৈ বেয়াই লাগিল।
কাৰ পৰা কি বিচাৰি গৈছিলিনো? পালি জানো?
কাৰোবাৰ পৰা কিবা এটা পাবৰ বাবে কিবা এটা যে দিবও লাগে, ক’ব নোৱাৰ! মূল্য নভৰাকৈ এই পৃথিৱীত কোনে কি পায়?
এদিন নিশ্চয় তাৰ ওচৰলৈ যাবলৈকে উদ্বাউল হৈ উঠিছিলি।
