ৰাজযোগ
ট্ৰেফিক জামৰ পৰা অলপ পৰিত্ৰাণ পায়েই ড্ৰাইভাৰজনে এক্সেলেটৰ- ডাল দবাই দিলে। এটা সকাহ অনুভৱ কৰিলো। ট্ৰেইনখন পাবগৈ লাগে।
ষ্টেণ্ডত গাড়ীখন ৰোৱাৰ লগে লগেই জপিয়াই নমাদি নামিলোহি।
যিমান পাৰি খৰ খোজেৰে টিকেট কাউন্টাৰলৈ বুলি আগবাঢ়িলো।
ফোনটো বাজি উঠিল। তালৈ ধ্যানেই নিদিলো। ৰ’বলৈ সময় নাই।
দেখিলো, মোৰ সমুখত তিনিজন ভদ্ৰলোক!!
ফোনটো আকৌ বাজিল। কোনেনো ফোন কৰি আছে জানো!
অ’.... ভণ্টীৰ ফোন! কি বা কথা! ৰিচিভ কৰিলো আৰু!
“দাদা! তই আজি ঘৰলৈ এপাক আহিব পাৰিবি নেকি বাৰু?
মাৰ গাটো একেবাৰে ভাল নহয়।
ই কানুৰতো এইবোৰলৈ কাণসাৰেই নাই।
ইপিনে, মোৰ হাতত পইচা-পাতি এটাও নাই৷ পাৰিলে..”
“চাওঁচোন বাৰু, ৰহঃ”-বুলি ফোনটো অফ্ কৰি দিলো।
টিকেট ক্লাৰ্কজনো বৰ মেনা! ইফালে গৈ আছে সময়। উপায় নাই।
ট্ৰেইনখন যেন এই এৰিব, এই এৰিব!
উত্তেজনাত ঘামি গৈছোঁ। এটা সময়ত টিকেটটো লৈয়েই ঢপলিয়াইছোঁ অভাৰ-ব্ৰীজৰ ওপৰেদি।
ইমান ভিৰ! তাতে, পিঠিৰ বেগটোত অফিচটোৰ যতমানে সমস্যাৰ এটা ভঁৰাল! ’বছ’ক খালি ’ৰিজাল্ট’ হে লাগে, ৰিজাল্ট! ন এক্সপ্লেনেশ্বন!
ইফালে, লাউডস্পিকাৰত ঘোষণা হৈয়েই আছে, ক্ষন্তেক সময়ৰ পিছতে ট্ৰেইনখনে প্লেইটফৰ্ম এৰিব। ট্ৰেইন মিচ্ কৰিব লগিলে মৰিলো আৰু!
ফোনটো আকৌ বাজি উঠিল।
বাদ দিয়া! যিমান বাজে বাজি থাকক!
অভাৰ-ব্ৰীজৰ পৰা নামিয়েই সমুখতে পোৱা দবাটোতে জপিয়াই উঠিলো। মানে, এইবাৰলৈ বাচিলো আৰু যেনেতেনে।
এতিয়া, চিট এটা পালে আৰু চিন্তা নাই!
