পৃষ্ঠা:সান্ধ্যভ্ৰমণ.pdf/৪২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

সেই পূৰ্ণকান্ত শৰ্মাৰ ল’ৰা বুলি মানি লওঁ কেনেকৈ?”

 মোৰ মানে তেতিয়া কেনে অৱস্থা হৈছিল, কি কওঁ, কি শুনিব!

 অৱশ্যে, দেউতাক লৈ গৰ্বত বুকুখন ফুলিও গৈছিল, দিয়কচোন!

 ঘৰলৈ আহি যেতিয়া দেউতাক কথাটো ক’লোহি, তেখেতে মাথোঁ ম্লান হাঁহি এটাহে মাৰিলে।

 জানো, আজিৰ ম’বাইল ফোন, কম্পিউটাৰৰ যুগত দেউতাৰ দৰে মানুহবোৰ অচল টকা হ’ল। অথচ, এনে এটা সময় আছিল যেতিয়া তেওঁৰ দৰে মানুহৰ নেওঁতাখন আৰু সুন্দৰ হাতৰ আখৰখিনিয়েই পৰিচয় আছিল।

 পিছদিনা ৰাতিপুৱা, মই নিজেই বেতৰ চকী-টেবুলযোৰ আগফালৰ চোতাললৈ উলিয়াই খবৰকাগজকেইখনমান থৈ আহিলো।

 মাক ক’লো দেউতাক ভাল পাঞ্জাৱী চোলা এটা উলিয়াই দিবলৈ, যাতে ৰাস্তাৰ মানুহে দেখে, মন কৰে।

 ওচৰতে ৰেডিঅ’ টোও থৈ দিলো, যাতে তেওঁ আঞ্চলিক বাতৰিটো মন দি শুনিব পাৰে।

 তাৰ পিছত, টি.ৱি.চাই থকাৰ পৰা বাবামণিক কাণত ধৰি টানি আনি পঢ়াৰ টেবুলত বহুৱাই দি এক প্ৰকাৰ গৰ্জিয়েই উঠিলো, বোলো এইখিনি ভালকৈ পঢ়ি মুখস্থ কৰ! মই অলপ পিছত মুখস্থ ল’মহি।

 কোনো কাৰণতে আগফালে নোলাবি, বুজিলি?

(ৰচনা কাল : ৫ চেপ্তেম্বৰ, ২০১৪)

৩৭