গুগুল চাৰ্চ কৰে। শিক্ষকক একো নোসোধেই। শিক্ষকৰ ওচৰলৈ নাযায়েই।
আকৌ, প্ৰথম ম’বাইল ফোনটো কিনোতে তাৰ ফাংচনবোৰৰ বিষয়ে মুকুতাইহে মোক শিকাই দিছিল।
আগতে, তাক দেখিলে নেদেখাৰ ভাও জুৰি আঁতৰি দিওঁ যদিও সেইদিনাৰ পৰা তাক দেখিলে আগতেই মাত এষাৰ লগাবলৈ ল’লো।
লেপটপটো অনাৰ পিছত অৱশ্যে কথাবোৰ বেলেগ হ’ল।
এইবাৰ আহিল হীৰা। মুকুতাৰ পিছত হীৰা! বঢ়িয়া কম্বিনেশ্বন!
লাহেলাহে দেখিলো, মুকুতা নিজে নিজেই আঁতৰিবলৈ ল’লে।
হীৰাহে বুকুৰ কুটুম্ব হ’বলৈ ল’লে।
তাৰ কথামতেই এদিন ’ৰামধেনু চফ্ট ওৱেৰটো’ও আনি ল’লো।
ডি-টি-পিও শিকিলো। ইটো সিটো টাইপ কৰিবলৈ শিকিলো।
প্ৰিন্টাৰ এটাও আনি ল’লো।
তাৰ পিছত আৰু লাগি থাকোঁ, খট্ খট্ খট্!
আখৰবোৰৰো কিমান যে ধৰণ-কৰণ! কিমান যে ৰূপ-ৰং!
ইটো টাইপ কৰোঁ, প্ৰিন্ট কৰোঁ। সিটো টাইপ কৰোঁ, প্ৰিন্ট কৰোঁ।
হাতেৰে কিবা কিবি লিখাৰ অভ্যাস এৰিলোৱেই আৰু!
পিছে, সিদিনা এঠাইত, এটা কথাত, আকস্মিকভাৱে দৰ্খাস্ত এখন লিখিবলগীয়া হ’ল। উৱা! কি ভূত লাগিল আক’ মোৰ হাতখনত! আখৰৰ দেখোন শ্ৰীচেহেৰাই নাইকিয়া হ’ল! এনেকৈ হ’লে দেখোন ফলং মৰণং!
সঁচা কথা ক’বলৈ হ’লে, সেইদিনা দুখ-বেজাৰত মোৰ চকুপানীৱেই ওলাই গ’ল। কিমান যত্ন কৰি, আঙুলিত পিতি পিতি দেউতাই আখৰ লিখিবলৈ শিকাইছিল! এতিয়া দেখিছোঁ, অনাভ্যাসে হতঃ বিদ্যাহে হ’ল।
ঘৰলৈ আহি আকৌ লাগি গ’লো হাতেৰে লিখিবলৈ।
এসপ্তাহমান পুৰা লাগি থাকিলো।
পিছে, এদিন অনুভৱ কৰিলো, মোৰ টাইপিঙৰ স্পীড কমি গৈছে।
গতিকে, আকৌ ধৰিলো কী-বৰ্ডত!
দেউতাই মাজে মাজে চিঞৰে, “হেৰ’! সেইডালনো কি খট্ খটাই থাক? শুনি বিৰক্তিহে লাগে। বন্ধ কৰ সেইডাল!”
মায়েও কয়, “দেউতাৰৰ হাতৰ আখৰ দেখিছনে? কি মুকুতাৰ দৰে!
সৰুতে তোৰো হাতৰ আখৰ ধুনীয়াই আছিল।
আজিকালিনো সেইডাল কি আনি লৈছ জানো?