হেনো একামোৰ মাৰি থৈহে গ’ল।
কি সাংঘাতিক পৰিৱেশ, পৰিস্থিতি!!
কিন্তু, সেইবোৰ নেপালী মানুহ! কলিজা আছে! দম আছে!
সেইবোৰ মানুহৰ কথা বেলেগ। কিন্তু, আমাৰ মাইনী!
কি কাৰণে তাই ল’ব লাগে ইমান ৰিস্ক?
শেষত, মায়ে মোখনি মাৰিলে এনেদৰে, “হেৰি কৰিবি অ’! পাৰিলে, এইৰ বাবে কোনোবা ল’ৰা এটাকে বিচাৰিবি! চাবি আৰু, সৰু হ’লেও চাকৰি এটা কৰা আৰু মদ-পানী নোখোৱা হ’লে ভাল। বিয়াকে দি দিব লাগিব আৰু এইজনীক। তাৰ পিছতে, তোৰখনো........
দেখিছেনে বাৰু? ভাবি আছিলো কি, আৰু হৈছেগৈ কি?
এনেকুৱাতে মানে, সন্যাসী হৈ গুচি যাবলৈহে মন যায়, জানেনে?
ঘৰৰ ডাঙৰ লৰা হ’লো বুলিয়েই -দেউতাহঁতেও বাৰু ইমান হেঁচা দি ৰাখিব পায়নে? মোৰ কি নিজস্ব চিন্তা-ভাবনা নাই? আশা-আকাংখ্যা নাই? সপোন- কল্পনা নাই? মানুহৰ বয়স কি ৰৈ থাকে?
আৰু, দেউতাই কি তাইৰ বাবে দৰা এটা বিচাৰি যাব নোৱাৰে?
কি কৰিলে ইমান দিন?
খালি, ভেমটোকে খামুচি ধৰি থাকি তাইৰ জীৱনটো ধ্বংস কৰিলে।
আৰু লগতে, মোৰটোও৷
কাম নাই, কাম নাই এইসবৰ।
আৰু, তাই নিজেওনো কি ছোৱালী, হাঃ
তাইৰ লগৰ আটাইকেইজনীয়েই বিয়া হৈ গুচি গ’ল।
এতিয়া মানে, সিহঁত চাগে মাক হ’লগৈ।
কেইদিনমানৰ পিছত, সিহঁতৰ ছোৱালীৰ শান্তি-বিয়া খাবলৈকে তাইক নিমন্ত্ৰণ কৰিবহি। তেতিয়া, কি কৰিব তাই? ক’ব কি?
গা-বেয়া? নে, কিবা কামত ব্যস্ত!
নাই, নাই। এই কথাই কথা নহয় দেই!
এনেকৈ থাকিলে সেই তাহানি স্কুলত থাকেঁতে পঢ়া জ্ঞানী চৰাইৰ সাধুটোৰ দৰেহে হ’বগৈ।
আচলতে, নিজৰ কামবোৰ নিজেই কৰি যাব লাগে।
আমাৰ ঠাকুৰে কিন্তু ঠিকেই কৰে। কালৈকো বাট চাই ৰৈ নাথাকে।
কোনে ভাল পাব, কোনে বেয়া পাব এইবোৰো চিন্তা নকৰে।
