সচাঁ কথা কিন্তু এইটোৱেই, বিশ্বাস কৰক!
ইপিনে, পা-পৰিয়াল নাই বুলিয়েই মোৰ ভাড়াঘৰটো আটাইৰে বাবে হৈ পৰিছে যেন এটা ক্লাবহে। সন্ধিয়া সন্ধিয়া, তিনি চাৰিখন মটৰ চাইকেল আহি মোৰ ভাড়াঘৰৰ সমুখত ৰ’বহি, দম দি দুৱাৰ খুলিবলৈ ক’ব, গিৰিপ গিৰিপ্কৈ সোমাই আহিব আৰু চকী, বিচনা যিহকে পায় তাতে আ-ৰা-ম-চে’ বহিব আৰু তাৰ পিচতে ইটো ফৰমাইচ, সিটো ফৰমাইচ : এই গিলাচ আনা! এই পানী আনা! এই....
নিদিও নোৱাৰোঁ। লগ-ভাগ বুলিবলৈ সিহঁতেই।
হস্কিলে মস্কিলে সিহঁতকে বিচাৰো, সিহঁতকে পাওঁ।
কিবা এটা কৰোঁ বুলিলেও, কৰবালৈ যাওঁ বুলিলেও সিহঁতেই লগ।
হয়, ঠিকেই। কিন্তু, সিহঁতেওতো বুজিব লাগে।
এইটো মেইন ৰাস্তা। দিনে ৰাতিয়ে হাজাৰটা মানুহ এইটো ৰাস্তাৰে, মোৰ ভাড়াঘৰৰ সমুখেদি অহা-যোৱা কৰে। নাচাওঁ বুলিলেও চকুত পৰিব। নুশুনো বুলিলেও কাণত পৰিব। হয়নে নহয়?
তেনে স্থলত, সন্ধিয়া সন্ধিয়া মোৰ ভাড়াঘৰত মদৰ আড্ডা পাতিলে মোৰ পাব্লিক ইমেজটো কি হ’বগৈ?
মই যে মদ মুখতে নিদিওঁ, সেই কথা কোনে বিশ্বাস কৰিব?
আৰে, মোৰ ভাড়াঘৰতেই দেখোন মদৰ আড্ডা!
তাত আৰু, মোকনো ধৰ্ম-যুধিষ্ঠিৰ বুলি কোনেনো বিশ্বাস কৰিব?
আৰে, যি কৰিবলৈ মন যায় নিজৰ ঘৰত কৰ্ না! কোনে বাধা দিব?
অ, নোৱাৰ! ঘৈনিয়েৰহঁতলৈ ভয়। একেবাৰে, ভিজা মেকুৰী!
দেখিছোঁ নহয়, ঘৰত বাতি-কাঁহি ধোৱাৰপৰা ঘৈনিয়েৰৰ মেখেলা ধুই দিয়ালৈকে সব কৰ! কো..নো আপত্তি নাই। হেৰি কা বাচ্চাবোৰ ক’ৰবাৰ!
কিন্তু, মনৰ নিষ্ফল খং-দুখবোৰৰ কি কৰিবি?
গতিকে, আহ আৰু মোৰ ডঙুৱা ভাড়াঘৰটোলৈকে সন্ধিয়া সন্ধিয়া!
গিলি ল এগিলাচ এগিলাচ মদ!
আৰু, ‘দিল’ খুলি কৈ যা তহঁতৰ গৰম গৰম ডায়েলগ্ বোৰ!
বেচেৰাহঁত! কি কি যে ডায়েলগ! কি কি যে লেকচাৰ!
এটাই হেনো তাৰ শালপতি এটাক পাৰিলে ‘ডিৰেক্ট চ্যুট’ কৰিব।
সি বেটাই হেনো তাৰ ওৱাইফজনীক বৰ টৰ্চাৰ কৰে।
ইয়াৰ মানে, সহ্যই নহয়। এবছৰ আগতে ইয়ালৈ অহা হ’লে ইয়েই