ইপিনে, মইয়েনো কৰোঁ কি বাৰু? থাঁকো দূৰৈত। তাকো, ভাড়াঘৰত।
যেতিয়াৰপৰা চাকৰি কৰিছোঁ তেতিয়াৰপৰাই দূৰে দূৰেই প’ষ্টিং!
এতিয়াও আছোঁ ঘৰৰ পৰা তিনিশ মাইল দূৰতহে। তাকো, অকলে।
আকৌ, বিয়া বাৰু নপতা ডঙুৱা ডেকাল’ৰা এটাই ভাড়াঘৰ পোৱাটো কিমান দিগ্দাৰ কি ক’ম, কি শুনিব! ক’লেও চাগে বিশ্বাস নকৰিব।
ভাড়াঘৰৰ মালিকবোৰো যে ইমান নিসিজা, নহয়!
পা-পৰিয়াল নাথাকিলে ঘৰ ভাড়ালৈ দিবলৈকে নিবিচাৰে।
যেন, সিহঁতৰ ঘৈনিয়েক বা জীয়েকজনীকহে পলুৱাই লৈ যাম।
কি যে চিন্তা বেচেৰাহঁতৰ!
ইপিনে, নিজেই ৰন্ধা বঢ়া, ধোৱা-পখলা কৰি মেলি খোৱা-বোৱা কৰাৰ যাতনাখিনিতো আছেই।
মাজে মাজে ভাবো, বিয়াখনকে পাতি লওঁ নেকি।
আচলতে, পাতো বুলিলে কাইলৈকে পাতিব পাৰো।
চৰকাৰী চাকৰি কৰোঁ। স্বাস্থ্য-পাতি ভাল। দেখাই শুনাইয়ো ভাল। বদ- অভ্যাস বুলিবলৈও নাই। মদ, ভাং নাখাওঁৱেই। জুৱা-চুৱা নেখেলোৱেই।
কোনে নিদি পাৰে মোলৈ ছোৱালী!
কিমানে, ভাত-চাহ খাবলৈ বুলিয়েই ঘৰলৈ মাতে।
কিমানে, বাটে-পথে দেখিলে অভিমান কৰিও দেখুৱায়। কিমানে,...
কিন্তু, হ’লে কি হ’ব! মা-দেউতাৰ কাঢ়া নিৰ্দেশ, প্ৰথমে ভণ্টীক বিয়া দি ল’ব লাগিব। তাৰ পিছতহে মোৰ। দেখিছেনে বাৰু!
খং এটা মাজে মাজে নুঠা নহয়, উঠে।
মাজে মাজে ভাবো, নুশুনো ইহঁতৰ কথা।
এনেওতো, মই ঘৰত নাথাকোঁৱেই। দূৰৈতহে থাকোঁ।
তাকো, ভাড়াঘৰতহে৷
বিয়াখন ইয়াৰপৰা পাতিলেই হ’ল। কৰ্ট-মেৰেজ কৰিলেওতো হ’ব।
পিছত, বন্ধু-বান্ধৱক পাৰ্টি এটা দি দিলেই হ’ল। বেয়া হ’বনেকি?
কিন্তু, নোৱাৰোঁ।
দেউতাতো দেউতায়েই, মাৰ মুখখন মনলৈ আহিলেই বেয়া লাগে।
মায়ে মানে, আজিলৈকে মোৰপৰা একোৱেই বিচৰা নাই।
কোনোদিনেই কোনো কথাতে আপত্তি-বিপত্তি কৰি দেখুওৱাও নাই।
মাথোঁ, এটাই আশা কৰে, মই যেন ভণ্টীক বিয়া নিদিয়াকৈ নিজৰ বিয়াখন
