বন্দীশাল
ভণ্টীয়ে হেনো চাকৰিটো এৰি দিব।
তাই হেনো কথাটো খাটাং কৰিয়েই পেলাইছে।
তাই কৈছে, এই মাহৰ দৰমহাটো লৈয়েই তাই চাকৰিটো এৰি দিব।
তাই মোলৈ মাথোন খবৰটোহে পঠাইছে।
মোৰপৰা কোনো ধৰণৰ উপদেশ-পৰামৰ্শ আদিও বিচৰা নাই।
কথাটো মই ভালেই পাম নে বেয়াই পাম, তাকো সোধা নাই।
ক’ৰবাত যদি কিবাকিবি অসুবিধা হৈছে, তাকো কোৱা নাই।
মই কিবা-কিবি সহায় কৰি দিব পাৰিম নেকি, তাকো সোধা নাই।
আচৰিত! এই ছোৱালীবোৰ যে আৰু!
ইহঁতৰ মূৰত কেতিয়া কি খেলায় একো ঠিক নাই।
চাওকচোন, এইটো চাকৰি পাবলৈকে সৌ-সিদিনালৈকে তাইৰ যিহে চট্ ফটনি, ধৰ্ ফৰনি! টেট্ পৰীক্ষাৰ বাবে ‘ফৰ্ম ফীল-আপ’ কৰাৰ পৰাই তাইৰ হেনো খাৱন-শোৱন নাছিলেই। খালি, টি-ৱি অন কৰিব আৰু টেটৰ ওপৰত দিয়া প্ৰগ্ৰেমবোৰ চাই চাই বহি থাকিব। বাকি সময়খিনিও হেনোপাৰ কৰে কেৱল কিতাপ- পত্ৰ আৰু আলোচনী পঢ়াতেই। ইংৰাজী গ্ৰামাৰৰ পৰা আদিকৰি একেবাৰে শেহতীয়া সংস্কৰণৰ শিশু-মনোবিজ্ঞানৰ কিতাপলৈকে পঢ়ি থাকে।
মায়ে কোৱা মতে, তাইৰ হেনো বাকি কাম-কাজ সব বাদ।
ঠিকেই আছে। পঢ়! পাৰিলে পাছ কৰ! আৰু, চাকৰিটো ল!
বি এ পাছ কৰাৰপৰা আজি ইমানদিনেতো ঘৰতে বহি বহিয়েই কটালি।
লাভনো কিটো হ’ল!
ঘৰুৱা কাম-বনকেইটাকে কৰি কৰি মাথোন সময়বোৰহে পাৰ কৰিলি।
আৰু, সেইবোৰোনো কামনে?
কিবা বোলে, নিজেই কোনোবা এটাক ভাল চাল পাই, পটাই-কৰি বিয়া- চিয়াওটো হৈ ল’ব নোৱাৰিলি। ভাল ছোৱালী হৈ মাৰ চাদৰৰ আঁচলতে ধৰি ধৰি ঘৰতে সোমাই থাকিলি। আঁকৰীজনী ক’ৰবাৰ!
হেৰ’! লগৰবোৰৰ পৰাও একো এটা শিকিব নোৱাৰিলিনে?