“মাহী, ছাৰ! লিখোতে মহিমা বুলি লিখো।”
তাই লিখোতে নামটো যি বুলিয়েই লিখক লাগিলে, মই সেইটো কথাত মন দিয়া নাছিলো। তাৰ বিপৰীতে, আমাৰ এওঁৰ মুখলৈ কৌতুকপূৰ্ণ দৃষ্টিৰেই চাবলৈ ধৰিলো।
মোৰ মনৰ ভাবটো এনেকুৱা, “এইবাৰ পিছে কি কৰিবা? পেহী নহয় দেখিছা, মাহীহে হয়। অন্যৰ ঘৰত ‘পেহী’ থাকিব পাৰে, মোৰ ঘৰত কিন্তু সেইয়া নহ’ব। মোৰ ঘৰত ‘মাহী’-হে থাকিব।”
এইবোৰ অৱশ্যে, মই মনতে ভাবি থকা কথাহে। কোৱা কথা নহয়।
এওঁ কিন্তু মোৰ মনৰ ভাবটো ঠিকেই বুজি পালে।
অকল তেওঁ বুলিয়েই নহয়, মইয়ো তেওঁৰ মনৰ ভাববোৰ সুন্দৰকৈ বুজি পাওঁ। মুখেৰে ফুটাই ক’ব নোৱাৰা ‘আল্ট্ৰা চাউণ্ড’-ৰ কথাবোৰো সহজেই বুজিব পাৰো। মানে, ভাৰতীয় সংস্কৃতিৰ অনৈক্যৰ মাজৰ ঐক্য যেনেকুৱা, আমাৰ মাজৰ সম্পৰ্কটোও তেনেকুৱাই।
দুপৰীয়া ভাতৰ পাতত বহোঁতেই তেওঁ প্ৰসঙ্গ টানি উলিয়ালে আকৌ সেই মানুহজনীৰ বিষয়টো, বোলে ‘হেৰি নহয়, আপুনি বা মই যেনিবা তাইক ’মাহী’ বুলিয়েই মাতিম, জানে পিছে ডাঙৰ মানুহজনীক নাম কাঢ়ি মাতিবনে? জানেতো তাইক পেহী’ বুলিয়েই মাতিব লাগিব, নহয় জানো?
(ৰচনা কালঃ আগষ্ট,২০১৫)
