তাকো, এদিন দুদিনৰ বাবে নহয়, সম্পূৰ্ণ দুবছৰৰ বাবে।
এতিয়া, মই মানে ঘৰৰ ভিতৰৰ কামবোৰ কৰি কৰি মৰিব লাগিব!
একেবাৰে মানে, ৰন্ধা-বঢ়াৰ পৰা ঘৰ-দুৱাৰ চাফ-চিকুণ কৰালৈকে!
বাপ ৰে’! কি বিপদ! ক’তে মৰো!
জানেতো এইবোৰ কৰিবই নোৱাৰিব। সৰু ছোৱালী।
তাতে, আগন্তুক পৰীক্ষাটোৰ বাবেও তাই পঢ়া-শুনা কৰিব লাগিব।
এতিয়া, তাইকনো আৰু এইবোৰ কামত লগাব পাৰিনে?
“এস্! এইবোৰ কাম আপুনি কিয় কৰিব লাগেহে?
ৰাখক না মানুহ এজনী! কিমাননো খৰচ হ’ব!”
বন্ধুমহলৰ উপদেশ।
কিন্তু, লেঠাটো যে লাগিছে তাতেই।
ৰাখিম কাক? বিশ্বাসী মানুহ কাকনো পাম?
যাকেই ৰাখো, ভাত-দাইলখিনি ভালকৈ, আমাৰ পেটত সুজাকৈ ৰান্ধিব পাৰিব লাগিব। তাইৰ হাতত ঘৰখন এৰি যাব পৰা হ’ব লাগিব।
তাতোকৈয়ো, মোৰ মানুহজনীৰ অনুপস্থিতিত তেওঁৰ শাড়ী-চাৰীবোৰ তাই পিন্ধি থাকিবও নালাগিব। সমস্যা হ’ব! চকুৰ জলক তবক লাগি মই হঠাৎ তাইকে “হে’ৰা!” বুলি মাতি দিব লাগিলে কেচটো নগেনেই নহ’বনে?
আৰু এটা কথা, মই প্ৰায়েই লক্ষ্য কৰোঁ, যিবোৰ মানুহৰ ঘৰত কাম কৰা মাইকী মানুহ ৰাখে, সেইবোৰ ঘৰৰ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰে মানুহজনীক সদায় ‘পেহী!’ বুলি মাতে।
পেহী কিয়? মাহীওতো হ’ব পাৰিলেহেঁতেন। বাইদেউয়োতো হ’ব পাৰিলেহেঁতেন। আন্টীয়োতো হ’ব পাৰিলেহেঁতেন। কে’চটো কি?
আকৌ, মালিকজনে তাইক সদায় ‘তই’ বুলিও মাতিব লাগিব।
মাজে-মধ্যে দম দি কাম আদায় কৰাব লাগিব। সৰু-সুৰা কথাতে তাইক পঠিয়াই দিবৰ বাবে ওৱাইফৰ ওচৰত দাবী জনাই থাকিবও লাগিব।
তেওঁ তাইক ‘তুমি’ বুলি মাতিলে আৰু হাঁহি-মাতি কথা ক’লে যে সেই অনা ডেইলে আৰু!
ঘৰৰ মূল মানুহজনৰ ওপৰত বুদ্ধি কৰি ইমান এটা প্ৰে’ছাৰ দি থোৱাৰ কাৰণটো কি হ’ব পাৰে? বিশ্বাসৰ অভাৱ?
দেখাততো, মানুহবোৰে একেবাৰে সুখী দম্পতীৰে ‘প্ৰক্সি’ দি থাকে।
‘আমাৰ এখেত!’ বুলি গোটেইজনী একেবাৰে পমি যোৱাৰ দৰেই!
