মাহী
ইতিমধ্যে, তিনিটা সাক্ষাৎকাৰ নিষ্ফল হৈছিল বুলি গম পাইছিলো।
সাক্ষাৎকাৰকেইটা মই লোৱা নাছিলো, এওঁৱেই লৈছিল।
আচলতে, মই তাত উপস্থিতেই নাছিলো। বাহিৰতহে আছিলো।
মানে, সঁচা কথা ক’বলৈ হ'লে, মই আঁতৰি দিছিলো। বোলো, তেওঁৱেই যি কৰে কৰি থাকক। মই থাকিলে একো এটা নকৈয়ো নোৱাৰোঁ।
মানে, জানেইতো, বাকীকেইটাৰ নিচিনা ‘ইয়েছ মেন’ হৈ ‘তুমি চিত্তবৃত্তি মোৰ’ বুলি গাই গাই, মাথোঁ ড্ৰাইভাৰগিৰি কৰি থাকিবলৈ মইতো ভাল নাপাওঁ।
মই ‘ৰাইট্’ বিচাৰো, অধিকাৰ বিচাৰো।
অন্ততঃ মত প্ৰকাশৰ অধিকাৰটোতো মোক লাগেই।
আৰু, জানেই নহয়, মই মাত মাতিলেই বিপদ।
গতিকে, ‘এজনীয় নিৰ্বাচন ও নিযুক্তি কমিটি’ হিচাপে আমাৰ হ’ম মিনিষ্টাৰেই সাক্ষাৎকাৰকেইটা লৈছিল। আনকি, আমাৰ জানৰো কোনো ধৰণৰ বক্তব্য, মন্তব্য আদি হেনো গ্ৰাহ্য কৰা হোৱা নাছিল।
সঁচা কথা ক’বলৈ হ’লে, তেওঁৰ আগত যিকোনো ধৰণৰ বক্তব্য বা মন্তব্য দিয়াৰ দুঃসাহস তাই কৰিবই নোৱাৰে। তাইৰ কলিজাটো সৰু।
তেওঁৰ সাধাৰণ এটা ধমকতে তাই ‘ফিউজ’ হৈ যায়।
খালি, মোৰ ওচৰতহে তাই অলপ চল পায়।
বাৰু, এতিয়া এইবোৰ বাদ। আচল কথালৈ আহোঁ।
সৌ সিদিনালৈকে কথাবোৰ ঠিকেই চলি আছিল।
নিয়ম মাফিক চাকৰি কৰি আছিলো। বজাৰ-সমাৰ কৰি আছিলো।
খাই-বৈ ‘মস্তি চে’ আছিলো।
ভুলতো, চাহ একাপো নিজে বনাই খোৱা নাছিলো।
তেওঁৰ ব্যক্তিগত সুবিধা, অসুবিধা নিৰ্বিশেষে যিকোনো অৱস্থাতে ৰন্ধা- বঢ়া কৰিবৰ বাবে “এন-অ’-চি” দি থৈছিলো।
বিৰাজদাৰ ভাষাত, মই হেনো বামুণৰ ‘জাত’-য়েই মাৰি দিছিলো।
অৱশ্যে, মা জীয়াই থকাহেঁতেন এই ধৰণৰ সুবিধা ল’ব নোৱাৰিলো
