অকলশৰীয়া জীৱন সুখৰ নহয় বুলি নানাজনে তেওঁলৈ ছোৱালী দিবলৈ আহিছিল। কিন্তু তেওঁ অহঙ্কাৰেৰে তেনেবোৰ মানুহৰ ছোৱালী বিয়া নকৰাও বুলি প্ৰত্য়াখ্য়ান কৰিছিল। তেওঁ মনতে ভাবিছিল পৃথিৱীত সূৰ্য্যৰ সমান তেজ আৰু পৰাক্ৰমী কোনো হব নোৱাৰে। গতিকে তেওঁৰ দৰে সুবিখ্য়াত ঢুলীয়াই সূৰ্য্যৰ কন্য়াক হে বিয়া কৰাব। এইদৰি ভাবি তেওঁ এদিন সূৰ্য্যৰ কন্য়াক তেওঁ বিয়া কৰাব খোজে বুলি প্ৰাৰ্থনা জনালে। সূৰ্য্য়ই কাৰণ সোধাত ঢুলীয়া ক'লে যে সূৰ্য্য়ৰ সমান তেজস্ৱী বীৰ এই ব্ৰহ্মাণ্ডত কোনো নাই। সেইদৰে তেওঁৰ সমান পাকৈত ঢোল বাদক কোনো নাই এই সংসাৰত।
ঢোলবাদকৰ কথা শুনি সূৰ্য্য়ই চিন্তা কৰি ক'লে যে "মোতকৈও ডাঙৰ বীৰ এজন আছে তেওঁ হৈছে ডাৱৰ। ডাৱৰে ঢাকি ধৰিলে গোটেই বিশ্বব্ৰহ্মাণ্ড অন্ধকাৰ হৈ যায়, গতিকে মোতকৈ ডাৱৰ হে বেচি বলী। তুমি ডাৱৰৰ ওচৰলৈ যোৱা। "
ঢোল বাদক সূৰ্য্য়ৰ কথামতে ডাৱৰৰ ওচৰ পালেগৈ আৰু নিজৰ আকাংক্ষাৰ কথা ডাৱৰক জনালে। ঢোলীয়াৰ কথা শুনি ডাৱৰে কলে কথাটো সঁচা মই ইচ্ছা কৰিলে সূৰ্য্য়কো ঢাকি থব পাৰোঁ কিন্তু মোতকৈও ডাঙৰ এজন আছে তেওঁ হৈছে বতাহ। তেওঁ ইচ্ছা কৰিলে মোক উৰুৱাই নি কোনোবাখিনি পোৱাবগৈ পাৰে গতিকে তুমি বতাহৰ ওচৰলৈ যোৱা।
ঢুলীয়া গৈ বতাহৰ ওচৰ পালেগৈ। বতাহে কলে ডাৱৰে কোৱা কথা সঁচা, কিন্তু মই সকলো গছ গছনি ঘৰ দুৱাৰ ভাঙি নিব পাৰিলেও দুৱৰি বনখিনি ভাঙি নিব নোৱাৰো গতিকে মোতকৈ বনখিনিহে বেচিবলী। তুমি দুৱৰিৰ ওচৰলৈ যোৱা তেওঁহে তোমাৰ কাম সমাধা কৰিব পাৰিব। যেনে কথা তেনে কাম।
এইবাৰ ঢুলীয়া ছোৱালী বিচাৰি দুৱৰিৰ ওচৰলৈ গ'ল। দুৱৰিয়ে ক'লে
