সোণৰ মুদ্ৰাবোৰ দেখি ৰজাঘৰৰ পৰা চুৰ কৰি অনা বুলি সন্দেহ কৰি তাক ৰজাৰ ওচৰলৈ লৈ গ'ল। দুখীৰামে ভয়ে ভয়ে ৰজাৰ আগত আঠু লৈ তাৰ জীৱন বৃত্তান্ত এফালৰ পৰা কৈ গ'ল। আৰু সিদ্ধ মুনিজনে দিয়া মোনাটো পুনৰ জোকাৰি দেখুৱালে। ৰাজসভাত সোণৰ বৰষুণ হোৱা মোনাটো দেখি সকলোৰে চকু ঠিয় হ’ল। ৰজাই মুদ্ৰাবোৰ চাই মনতে ভাবিলে দুখীৰামক এৰি দিলে এই মোনাৰ বলত সি ৰজাতকৈও ধনী হৈ পৰিব, সেয়ে ৰজাই মোনাটো আৰু মুদ্ৰাবোৰ ৰাখি দুখীৰামক কাৰাগাৰত বন্দী কৰি থলে। ৰজাৰ বিচাৰ দেখি ডকাইত বোৰ গুচি গ'ল। নিজৰ মূৰ্খামিৰ বাবে সকলো পায়ো দুখীৰামে সকলো হেৰুৱাব লগীয়া হ'ল। লগতে চিৰ দিনৰ বাবে কাৰাগাৰত থাকিব লগীয়া হ'ল।
বহুত দিনৰ মূৰত ৰজাৰ সেই যাদুকৰী মোনাটোৰ কথা মনতপৰিল। আৰু ৰজাৰ আদেশত মোনাটো ৰাজসভালৈ আনি জোকৰি চোৱা হ'ল। কিন্তু তাৰ পৰা সোণৰ বৰষুণ নোহোৱা বাবে ৰজাৰ খং উঠিল আৰু দুখীৰাম মিছলীয়া বুলি বন্দীশালত থকা দুখীৰামক কটোৱালৰ হাতত তুলি দিলে।
