পৃষ্ঠা:সাধনী.pdf/১৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
সাধনী।

 নুবুজোঁ আপুনি-লাগে কিনো, কিবা নাই,
 কিহেতু উদাস !
শান্তি৷-বুজিছোঁ ভাবতে ভাব।
 বুলিবৰ বাকী মাথোঁ,—জ্বলে কোন সিটি
 উদাস প্রাণত।
সাধনী।—থক বাকী।
 নালাগে জানিব সিটি কোন।
 জানিবৰ যােগ্য পাত্র নােহে সেই ধন।
শান্তি৷—জানিবৰ যোগ্যা নোহোঁ আমি!
সাধনী৷ -থােৱাঁ সখী,
 নকৰাঁ চুপতি! সৰল চিতেৰে কওঁ
 আতিকে সামান্য পাত্ৰ মােৰ সেই ধন।
 নালাগে জানিব তুমি, নালাগে জগতে;
 নেদেখাতে থক গুপ্তমণি!
শান্তি৷-বাৰু সখী,
 নকৰোঁ চুপতি! চুপতিৰ যােগ্যজন
 আছে নেদেখাত। নীৰৱে, নজনাকই;
 -থাকাঁ হাঁহি-মাতি!
সাধনী।-নাপাতিবাঁ ৰােহ সখি !
 ভাবিছাঁ যি তুমি, হব পাৰে সিও এক
 উদাস কাৰণ। কিন্তু সখী, প্রাণ মােৰ
 হইছে কাতৰ, দেখি-শুনি সংসাৰৰ
 পাক-চক্ৰ, কুটীলতা, অধৰ্ম্ম-অনীতি।
 কিমতে পােনাব পাৰি সেই বেঁকা গতি,