পৃষ্ঠা:সম্ভৱতঃ.pdf/৭৬

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

কণ্ঠ নিঃসৃত শব্দ। আদিত্য মোৰ ফালে চাই ব্যস্ত হৈ পৰিল।

 ‘কি হ’ল? গা বেয়া নেকি?

 এইবাৰ তেওঁৰ কথা মই শুনিলো। আমাৰ গাড়ীখন ষ্টাৰ্ট হোৱাৰ শব্দ, হৰ্ণ বজাৰ শব্দ সকলোৱেই মোৰ কাণত পৰিল। কিন্তু এই শব্দবোৰে মোক আৱৰি বাঢ়ি অহা ছায়াঘন নিঃশব্দ তৰপবোৰক আঁতৰাব নোৱাৰিলে।

 একেই স্তব্ধতা, শব্দহীনতাই আচ্ছন্ন কৰি আনিছিল নেকি আদিত্যকো। ষ্টেৰিঅ’ৰ ওপৰত, ঠাক ঠাককৈ সজোৱা কেছেটবোৰৰ ওপৰত, টিভিৰ ৰিম’ট কন্ট্ৰ’লৰ ওপৰত ধূলিৰ চামনি পৰিল।

 এদিন তেওঁ মোক বাৰাণ্ডালৈ উলিয়াই আনিলে। তেতিয়া ফাগুন। আবেলি পছোৱা বলিছিল। বতাহৰ সো-সোঁৱনিৰ শব্দ মোৰ ঠিকেই কাণত পৰিল। কিন্তু এক ধৰণৰ বিচ্ছিন্নতাই সিহঁতক মোৰ ওচৰ চাপিবলৈ নিদিলে। মইতো জানো— শব্দ মানেই নৈঃশব্দ্যৰ অন্ত। কিন্তু কি সেই নৈঃশব্দ্য যি শব্দৰ সান্নিধ্যত প্ৰগাঢ় হৈ উঠে। নিশ্চয় মানুহৰ অন্তৰাত্মাৰ পৰাই ই বিকিৰিত হয় আৰু মানুহক নিলগাই ৰাখে শব্দময় পৃথিৱীৰ পৰা।

 আস! যদিহে পুনৰ স্ফীত হৈ আহিলহেঁতেন মোৰ নাভিদেশ! তৰংগিনীৰ প্ৰাণ প্ৰৱাহৰ দৰে সেই মৃদু আজন্মা শব্দ যদি পুনৰ নিঃসৃত হ’লহেঁতেন মোৰেই তেজ-মঙহেৰে গঢ় ল’ব খোজা এটি শৰীৰৰ পৰা ৷ যদিহে মোৰ শৰীৰে হেৰুৱাই নেপেলালেহেঁতেন নাৰীক পূৰ্ণ কৰি তোলা সেই কাংক্ষিত উৰ্বৰতা! সেইদিনাই নিশা মোৰ বুকুত মুখ গুজি উচুপি উঠিছিল আদিত্য।

 ‘ওঁহো। আৰু সহ্য নহয় শ্ৰুতি। মই জীয়াই থাকিব খোজো। আমি এটি সন্তান এড’প্ট কৰিম।’

 নিষ্প্ৰাণ ঘৰখন উজ্জ্বীৱিত কৰি তুলিব বিচাৰিছিল তেওঁ। মই ‘হিয়া’ৰ ফটো থকা এলবামটো উলিয়াই ল’লো। তাইৰ হাঁহিটোৰ পৰা এটা কল্‌ কল্‌ শব্দ নিগৰি আহিল আৰু মোৰ বুকুৰ ভিতৰত তোলপাৰ লগাবলৈ আৰম্ভ কৰিলে।

 ‘নহয় আদিত্য, নহয়। যদিহে এড’প্ট কৰা সন্তানটি মোৰ বাবে ‘হিয়া’ হৈ নুঠে। যদি আমি ভবাৰ দৰে কথাবোৰ নহয়— এই স্তব্ধতা আঁতৰি নাযায়।

 মনৰ পৃথিৱীখন অলপ সহজ, মুকলি কৰিবলৈ হাবু-ডুবু খাই চেষ্টা কৰিছিল আদিত্যই। তেওঁ স্বাভাৱিকতে বিৰক্ত হ’ল আৰু দুপদুপাই ওলাই গ’ল। সেইদিনাই গধূলি আমাৰ গেটত ‘টু লেট’ লিখা ফলক এখন ওলমিল।

 ব্যৱসায়ৰ কামত পুনৰ মনপুতি লাগিল আদিত্য। গায়ত্ৰী, দুবছৰীয়া অংশু আৰু ফুল আমাৰ ছয় কোঠালিৰ ঘৰটোৰ এটা পাৰ্টৰ নতুন বাসিন্দা হ’ল। কলেজৰ প্ৰবক্তা গায়ত্ৰী। সদ্য বিধৱা গায়ত্ৰীক দেখাৰ আগলৈকে নিয়ৰৰ দৰে কোমল নাৰীৰ মাজত ইমান শক্তি লুকাই থকাৰ কথা মই নাজানিছিলো। প্ৰচুৰ অধ্যয়নশীল আৰু বুদ্ধিদীপ্ত গায়ত্ৰী সহজেই মোৰ ‘বন্ধু’ হৈ পৰিল। আৰু অংশু! তাৰ থুনুক-থানাক মাত, থুপুক-থাপাক খোজ, কোমল হাঁহিবোৰে মোৰ অজ্ঞাতেই ঘৰখনত প্ৰাণৰ সঞ্চাৰ কৰিলে। ঘৰটোৰ সৰ্বত্ৰ সিঁচৰতি হৈ থকা, মই অ-ভংগুৰ বুলি ভবা নৈঃশব্দ্যৰ তৰপবোৰ অংশুৰ থুনুক-থানাক মাতে ক্ৰমশঃ আঁতৰাই থাকিল।

সম্ভৱতঃ ● ৭৮