দিনান্তৰ বাঁহী
সন্ধ্যা সাতমান বজাত খবৰটো পাইছিলো। ফেন্সীত বিহুৰ বজাৰ কৰিবলৈ যোৱা অবিনাশ শইকীয়া আৰু তেওঁৰ তিনি বছৰীয়া সন্তান ৰীমাৰ দেহ বোমা বিস্ফোৰণত ছিন্ন-ভিন্ন হৈ পৰিছিল। খবৰটো পায়েই উধাতু খাই ঘটনাস্থলীলৈ স্কুটাৰ দৌৰাইছিল জিতে।
পম্পাক বুকুত সাৱটি সৰগ পৰা মানুহৰ দৰে বহি আছিলো মই, বহু পৰ। হস্পিতাল, থানা আদিত ঘূৰা-ঘূৰি কৰি নিশা এঘাৰমান বজাত উভতি আহিছিল জিৎ। গা-পা ধুই পম্পাক বুকুত সুমুৱাই লৈ ভগা ভগা স্বৰ এটাৰে তেওঁ মোক কৈছিল : জানা মানু, ৰীমাই এখন হাতেৰে বাৰ্বি ডল এটা খামুচি আছিল, ডেডবডি এম্বুলেঞ্চত উঠোৱাৰ আগলৈকে।
শিয়ঁৰি উঠিছিলো মই। মহানগৰীৰ একেটা গলিৰে বাসিন্দা হোৱাৰ সূত্ৰে অবিনাশৰ লগত আমাৰ সামান্য চিনাকি আছিল। পাছত সমবয়সীয়া ৰীমা আৰু পম্পাৰ বন্ধুত্বৰ আঁত ধৰি এই চিনাকি সৌহাদ্যলৈ পৰিণত হৈছিল। সদ্য মাতৃহাৰা ৰীমাক স্বাভাৱিক কাৰণতে প্ৰয়োজনতকৈ অধিক মৰম কৰিছিলো মই।
ডেডবডি, বোমা আদি শব্দৰ লগত অপৰিচিত পম্পাই তাইৰ থুনুক-থানাক মাতেৰে জিতৰ ওচৰত আব্দাৰ কৰিলে ‘ৰীমাৰ ঢেৰ বাৰ্বি ডল আছে। মোকো আৰু এটা বাৰ্বি ডল দিবানে পা ... পা?’
পম্পাৰ কথা শুনি খবৰটো পোৱাৰ পাছত প্ৰথমবাৰৰ বাবে উচুপি উচুপি কান্দিলো মই। জীতে কৈ গ’ল— ‘আজিতো পাঁচ তাৰিখ। সাত এপ্ৰিললৈকে সংগঠনে এনে বিস্ফোৰণ ঘটাব। সেইদিনা সংগঠনৰ প্ৰতিষ্ঠা দিৱস।’
আ! ৰাইজৰ স্বাধীনতাৰ বাবে, মংগলৰ বাবে সংগঠিত এটা সংগঠনৰ স্বাধীনতা অনাৰ কি অভিনৱ পন্থা। বিহুৰ বজাৰ কৰিবলৈ যোৱা, হাতত পুতলা লৈ থকা শিশুক বোমাৰে উৰুৱাই দিব লাগিব। হত্যা কৰিব লাগিব জীৱিকাৰ সন্ধানত ঘৰৰ পৰা ওলাই অহা কোনো পথচাৰীক। এই
খবৰ টিভিত ওলাব, বাতৰি কাকতত ওলাব। তেহে অস্তিত্ব ৰক্ষা হ’ব এটা মুক্তিকামী সংগঠনৰ।