এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
তালৈ অপাৰ মমতাৰে চাই আছিল।
বৰ দুৰ্বল অনুভৱ কৰিছে প্ৰয়াগে। ছালৰ বেষ্টনীৰ ভিতৰত তাৰ শৰীৰৰ তেজবোৰে জীৱনৰ সপক্ষে উত্তালভাৱে বিদ্ৰোহ আৰম্ভ কৰিছে। এই যন্ত্ৰণাৰ তীব্ৰতাও তাৰ ভাল লাগিছে। পৃথিৱীৰ ক’তো যেন অসুন্দৰ একো আৰু নাই।
নিস্তব্ধ ৰাতি। নীলাচল পাহাৰৰ সৰু ঘৰ এটাত মৃত্যুৰ ক্ষণ গণি থকা ডেকা শিল্পীজনে অদ্ভুত এক বিষাদ আৰু অসহা আনন্দত উচুপিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। তেওঁৰ বুকুৰ চাকনৈয়াত তেতিয়াও স্থিৰ হৈ ওপঙি থাকিল প্ৰেয়সীৰ চিঠিৰ কেইটামান চুটি বাক্য— ‘প্ৰয়াগদা, মই একেবাৰে তোমাৰ ওচৰলৈ গুচি যাম। কি পৰিস্থিতিত মই আঁতৰি আহিছিলো, কেনেদৰে দুঃস্বপ্নৰ দৰে ঘটনাবোৰ ঘটি আছে মই পাছত বুজাই ক’ম। মই জানো তুমি মোক নিবলৈ আহিবা। মই বাট চাই আছো।—অদিতি।’❐ ❐
সম্ভৱতঃ ● ৫৮
