পৃষ্ঠা:সতীৰ তেজ.pdf/৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে

আকাশে হাঁহিছে,       বিৰিখে হাঁহিছে,
প্ৰভুৰে জেউতি লৈ।
ঢালো চৰণতে       ভকতি আঁজলি

কৰুণাৰ ভিক্ষাৰী হৈ।

 (লাহে লাহে কেতেকী আহি দুৱাৰ-মুখত থিয় হয়। )
লেচাই। — আইতাই কৈছিল অৰ্জ্জুনে হেনো বৰ ওপৰত থোৱা মাছ এটা ছাঁ চাই বিন্ধিছিল। আমিও নোৱাৰিম নে চাগৈ?
লাই। —কেলেই নোৱাৰিম! এতিয়া নোৱাৰিলেও অভ্যাস কৰিলেই পাৰিম, পাৰিমেই পাৰিম।
প্ৰথম লৰা। —ময়ে পাৰিম।
দ্বিতীয় লৰা। —মই হবলা নোৱাৰিম?
কেতেকী। —বাৰু লক্ষ্য বিন্ধিব নালাগে, সৌ যে ওপৰত অকলশৰীয়াকৈ আমটো আছে, তাকে সৰোৱাঁচোন।
প্ৰ, লৰা। —বাৰু, চোৱাঁ তেন্তে, মই একে পাট কাঁড়তে মাটিত পেলাই দিম
 (কাঁড় মাৰে, আৰু কাঁড় বহুত আঁতৰে দি যায়। )
দ্বি, লৰা। —বৰ কথা কৈছিলি, নোৱাৰিলি কিয়? মই সৰাম, চাবি।
 ( কাঁড় মাৰে, কাঁড় আঁতৰি যায়। )
লাই। —তোমাৰ কাঁড় দেখোন ওভোতা ফাললৈ হে গ’ল! লেচাই পাৰিব নে?