এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
জপলু। —মিতা! মিতা! ( পিচত লৰি যায়। )
( জেনুৱে ৰেণুৰ গাত ধৰি থকা অৱস্থাতে তেওঁলোকৰ ফালে মূৰ তুলি চায়। )
দ্বিতীয় দৃশ্য।
ৰজাৰ ভিতৰ চ'ৰা।
সময়–ডেৰ পৰ।
ৰজা। –ইমান দিনেও গদাপাণিৰ বাতৰি নোলাল। খাওঁতে-শোওঁতে, উঠোঁতে-বহোঁতে ভূতৰ দৰে মোৰ পিচে পিচে গদাপাণি। তাৰ চকুৰ জ্যোতিয়ে শৰীৰ দহি নিয়ে, ভ্ৰকুটিত অন্তৰ কপি উঠে। কোনে মোক তাৰ দৃষ্টিৰ পৰা ৰক্ষা কৰিব। আৰু জয়মতী–ইমান ধৈৰ্য্য, ইমান সহিষ্ণুতা এই তিৰুতাজনৰ। ই স্বপ্ন নে দিঠক!
(বন্দীপাল বৰুৱা সোমায় আৰু ৰজাক সেৱা জনায়। )
বন্দীপাল বৰুৱা! মই মাতিছোঁ তোমাক সুধিবলৈ— কেনেকৈ তুমি ইমান অকৰ্ম্মণ্য হ’লা! এজনী তিৰুতাৰ মুখৰ পৰা একেষাৰ কথা উলিয়াব নোৱাৰিলা!
বন্দী, ব। —স্বৰ্গদেৱ! বন্দীৰ কোন অপৰাধ নাই। জয়মতীৰ মুখৰ পৰা কথা উলিওৱা সাধ্যৰ অতীত। ৰজা। —তুমি শাস্তি দিওৱাত কৃপণতা কৰিছা।
