পৃষ্ঠা:সতীৰ তেজ.pdf/৩৭

ৰেণু। —সোমোৱাৰ লগে লগে। ৰজা! ৰজা। বৈয়ামৰ মানু–বৈয়ামৰ মায়–গদাপাণিক সাবটি ধৰে। এনেতে বাহিৰৰ পৰা দুপাট কাঁড় আহি ৰেণুৰ কাষে দি সোমায়; গদাপাণিৰ ভৰিৰ ওচৰত ৰেণু বাগৰি পৰে।
গদা। —(চক খাই উঠি ) কি হ’ল! কি হল! ৰেণু! ৰেণু।
 ( ৰেণুক ধৰে। )
ৰেণু। –বৈয়ামৰ মানু।
গদা। —(বাহিৰলৈ ডিঙ্গি মেলি চাই ভোঁ-ভোঁ কৰে ওলাই যায়। )
জেনু। —ৰেণুৰ গাত উবুৰি খাই পৰে। )
 (জপলুৰ প্ৰবেশ। )
জপলু। —টুকুৰাটুকুৰ কৰিলে। মিতাকে মাৰিব আহিছিলে!
 (ৰেণুক দেখি) ৰেণু! ৰেণু! (ধৰে )
ৰেণু। —বৈয়ামৰ মানু, কাঁড় মাৰিছিলে।
 ( গদাপাণিৰ প্ৰবেশ। )
গদা। —ৰেণু! ৰেণু! মোক ৰক্ষা কৰিবলৈ তোমাৰ প্ৰাণ দিলা।
 ( ৰেণুক ধৰে। )
জপলু। —আমি ওপৰ চাঙৰ পৰা আহিছিলে, বৈয়ামৰ মানু লৰি গৈছিলে, ডৰি কাটি পেলালে।
ৰেণু। —( অলপ মূৰ দাঙ্গি ) ৰজা! ৰজা! (গদাপাণিৰ ফালে দুয়ো হাত মেলি উঠিবৰ চেষ্টা কৰি বাগৰি পৰে আৰু মৃত্যু হয়। )
জেনু। —ৰেণুক সাবটি ধৰি কান্দে। )
জপলু। —(কান্দে। )