পৃষ্ঠা:সতীৰ তেজ.pdf/৩৫

ৰেণু। –ডেকিলে নোৱাৰিব, নেডেকিলে কি কৰিব? তাকে নেডেকিলে আমি টাকিব নাপাৰে, বুকুকান পুৰি টাকে। হে জুৰিৰ দাঁতিতে ডেকিব, আহিবি।
জেনু। –আমি নাযায়। ইয়াতে গান গাই টাকিব, হুলিলে হিও আহিব।
ৰেণু। –নাহিলে অ’লে ডেকিব লাগিব।
জনু। –ডেকিব। এতিয়া গাবি।
 ( দুয়োৰে নৃত্য-গীত )
দুয়ো। –তিৰবিৰ তিৰবিৰ জুৰিৰ নাচন,
 গছৰ আগত সোণৰ ঢৌ।
 দিপলিপ কূলত ফুলৰ কাচন,
 ৰব্‌ ৰিব্‌ বাত জৰে মৌ।
 জিলিৰ তলত জিন-জিন্‌ জিন্‌-জিন্‌,
 বিৰিখ নাচে ধিন্‌-ধিন্‌-ধিন্‌-ধিন্‌,
 উগুল-থুগুল আকুল মন, বুকৰ মাজত কিবাৰ ঢৌ।
 ( গীতৰ মাজে মাজে ৰেণুৱে চঞ্চল ভাবে ইভালে সিফালে চায়। হঠাৎ গীত বন্ধ কৰি)
ৰেণু। –হেই ফালে কিবা আহিছে।
জেতু। –( ভালকৈ চাই ) হয়, হেই দুটা বৈয়ামৰ মানু, কিবা ডেকিছে; ধেনু-কাঁড় লগতে আনিছে, জুপি জুপি আহিছে।
ৰেণু। –আমি জানিছে, দেওৰজাকে মাৰিব আহিছে। আৰু এদিন আহিছিলে। আহিবি, দেও ৰজাকে ডেকিব।